Gondolatköd - Rizon, Kevlar

Beleőrülök lassan, úgy üvölt a csend, halkan ordít a magány, porrá válok

Elveszek néha a gondolatködben, egy rózsa jut eszembe, hozzá szállok

Fekete lepel fekszik fel az égre, látom édesanyám, Ő nincs ma már

Semmivé válik a boldogság, de hamvaiból feltámadó főnixmadár

Ha tudod, hogy hogy kell simogatni, soha nem szúr meg a test, a rózsatövis

Ha ismerni akarsz, gyere közel!

Messziről nézve kis pontok az égen a csillagok

is

Néha a méz is szürke és keserű

Néma az ész, remegnek a kezek és a szív helyett is beszél egy hegedű

Melankólia a papírra vetve

A tinta szabad akarata hasít a csendbe

A hajnal moraja képzi az álmot

Amíg a gondolatköd két fia tátog

Részeg síneken vezet az élet, éppen színezek egy fekete képet

A gondolatköd most magába ránt, üres szem a szavamban talált magányt

Árnyékként kúszik a gyertya lángja, a zord fény a szívemet megtalálta

Kihalt a ritmus, kábit a dallam, de a zene földjén soha nem fázik a talpam

Pókháló fogta fel a felém sebesen haladó szilánkot

És az álom utáni ébredés megölt bennem egy egész világot

Egy homokszem vagyok, Te vagy a homokóra, a tegnapban élek, de jön az osonó ma

A világ erdejében csak egy zokogó fa, de egyszer felállok Én is a dobogóra

Melankólia a papírra vetve

A tinta szabad akarata hasít a csendbe

A hajnal moraja képzi az álmot

Amíg a gondolatköd két fia tátog

Talán a szeretettől fogunk egy napon mindannyian szétmorzsolódni

Lehet bántó akkor is ha szép, a kés is éles, hiába rúzsozod ki

Minden ölelése meleg, de véres, játszol vele pedig az életed véges

Telnek a percek, telnek az órák, a társadalom börtönében hervadnak rózsák

Széttépnek a virágszirmok, suttogják hogy a világ gyilkos

Bilincs a tegnap nem enged járni, pedig szeretnék az egekbe szállni

Itt van a gondolat két fia, akiknek a lelke már szépia

Itt van a gondolat két fia, látod?

A zene rólunk letépi a láncot

Melankólia a papírra vetve

A tinta szabad akarata hasít a csendbe

A hajnal moraja képzi az álmot

Amíg a gondolatköd két fia tátog

Мен ақырын есінен танып бара жатырмын, үнсіздік айқайлайды, жалғыздық ақырын гуілдейді, мен шаңға айналамын

Кейде ойдың тұманында адасып қаламын, Ойыма раушан гүлі келеді, соған барамын

Аспанға бір қара кепен, Көремін анамды, Кетті бүгін

Бақыт ештеңеге айналады, бірақ Феникс күлінен шығады

Денені сипалай білсең, раушанның тікенегі сені ешқашан шақпайды

Білгіңіз келсе, жақындаңыз!

Алыстан қарағанда жұлдыздар аспандағы кішкентай нүктелер

да

Кейде бал да сұр және ащы болады

Ақыл үнсіз, қол дірілдеп, жүрек орнына скрипка сөйлейді

Қағаздағы меланхолия

Сияның еркіндігі тыныштықты жыртады

Таңның шуы арманды қалыптастырады

Ақылыңның екі ұлы есі шығып жатқанда

Өмір мас жолында, Қара суретті бояймын

Ойымның тұманы енді мені, Бос көз сөздерімнен жалғыздық тапты

Шамның жалыны көлеңке боп соғады, Жүрегімді қатты нұр тапты

Ырғақ өлді, әуен мас, бірақ менің аяғым музыка елінде ешқашан суымайды.

Өрмекші торы маған қарай жылдам келе жатқан сынықты ұстап алды

Түс көргеннен кейін ояну мендегі бүкіл әлемді өлтірді

Мен құм түйірімін, сен құм сағатсың, мен кеше өмір сүремін, бірақ бүгін келе жатыр

Мен әлем орманында жылап тұрған ағашпын, бірақ бір күні мен де мінбеге шығамын

Қағаздағы меланхолия

Сияның еркіндігі тыныштықты жыртады

Таңның шуы арманды қалыптастырады

Ақылыңның екі ұлы есі шығып жатқанда

Мүмкін махаббат бәрімізді бір күні ыдырататын шығар

Әдемі болса да ауыртады, пышақ өткір, қанша ерін далабы жақсаң да.

Оның барлық құшақтары жылы, бірақ қанды, және сіз онымен шектеулі өмір бойы ойнайсыз

Қоғам түрмесінде минуттар өтеді, сағаттар өтеді, раушан гүлдері қурап қалады

Жапырақтары үзіліп жатыр, Дүние өлтіруші деп сыбырлайды

Кеше аспанға шыққым келсе де, кісен жүруге мүмкіндік бермейді

Міне, екі ой перзенті, олардың жаны сепия

Міне, екі ойдың баласы, көрдің бе?

Музыка бізден тізбекті үзеді

Қағаздағы меланхолия

Сияның еркіндігі тыныштықты жыртады

Таңның шуы арманды қалыптастырады

Ақылыңның екі ұлы есі шығып жатқанда