New Orleans Wins the War - Randy Newman

Don’t remember much about my baby days

But I’ve been told

We used to live on Willow in the Garden District

Next to the sugar bowl

Momma used to wheel me past an ice cream wagon

One side for white and one side for colored

I remember the trash cans floatin' down Canal Street

It rained every day one summer

Momma used to take me to Audubon Park

Show me the ways of the world

She said, «here comes a white boy, there goes a black one

That one’s an octaroon

This little cookie here’s a macaroon, that big round

Thing’s a red balloon

And the paper down here’s called the picayune

And here’s a New Orleans tune»

In 1948 my Daddy came to the city

Told the people they’d won the war

Maybe they’d heard about it, maybe not

Probably they’d heard about it and just forgot

'Cause they built him a platform in Jackson Square

And the people came to hear him from everywhere

They started to party and partied some more

'Cause New Orleans had won the war

(We knew we’d do it, we done whip those yankees)

Daddy said, «I'm gonna get this boy out of this place

Bound to sap his strength

People have fun here, and I think that they should

But nobody from here ever come to no good

They’re gonna pickle him in brandy and tell him he’s saved

Then throw fireworks all 'round his grave»

So he took us to the airport and flew us back to L. A

That was the end of my baby days

Blue blue morning, blue blue day

All your bad dreams drift away

It’s a blue blue morning, of a blue blue day

Lose those bad dreams

Those gray clouds above you

What you want them around with you for?

You got someone to love you

Who could ask for more?

It’s a blue blue morning, of a blue blue day

All your bad dreams drift away

Балалық күндерім көп есімде жоқ

Бірақ маған айтты

Біз                                                                                                                                                                                                                                                             |

Қант тостағанының жанында

Анам мені балмұздақ вагонының жанынан өткізетін

Бір жағы ақ, бір жағы түсті

Канал көшесінде қоқыс жәшіктері қалқып бара жатқаны есімде

Жаздың бірінде күнде жаңбыр жауды

Анам мені Аудубон саябағына апаратын

Маған әлемнің жолдарын көрсетіңіз

Ол: «Міне, ақ бала келеді, қара бала келеді

Бұл октарун

Мына кішкентай печенье – макарон, үлкен дөңгелек

Бұл қызыл шар

Ал мына жердегі қағаз пикаюн деп аталады

Міне, Жаңа Орлеан әуені»

1948 жылы әкем қалаға келді

Адамдарға соғыста жеңіске жеткендерін айтты

Мүмкін олар бұл туралы естіген шығар, мүмкін емес

Олар бұл туралы естіп, ұмытып кеткен болуы мүмкін

Себебі олар оған Джексон алаңында платформа салды

Халық оны тыңдауға әр жерден келді

Олар кешке кірісті және тағы да бөлісті

Өйткені Жаңа Орлеан соғыста жеңіске жетті

(Біз мұны жасайтынымызды білдік, біз сол янкилерді қамшыладық)

Әкем: «Мен бұл баланы бұл жерден алып кетемін

Оның күш-қуатын сарқуға тура келді

Бұл жерде адамдар көңілді және олар керек деп ойлаймын

Бірақ бұл жерден ешкім жақсылық әкелмейді

Олар оны коньякпен тұздап, оның құтқарылғанын айтады

Содан кейін оның қабірінің айналасына отшашуларды лақтырыңыз»

Сөйтіп, ол бізді әуежайға жеткізіп, Лос-Анжелеске қайта ұшырды

Осымен менің сәби күндерім аяқталды

Көк көк таң, көк көк күн

Сіздің барлық жаман армандарыңыз жойылады

Бұл көгілдір таң, көгілдір күн

Сол жаман армандарды жоғалтыңыз

Үстіңіздегі сұр бұлттар

Олардың қасында жүргенін не үшін қалайсың?

Сізді сүйетін адам бар

Кім көбірек сұрай алады?

Бұл көгілдір таң, көгілдір күн

Сіздің барлық жаман армандарыңыз жойылады