Тишина - Психея

Я наблюдаю свет из окон,

Расстворяюсь в плясках теней.

Клею картины из разбитых стекол.

Составляю жизнь из прожитых дней.

Получаю очень странную картину,

Смесь немыто-пьяных глаз.

Кто целует в губы, кидая ножик в спину,

Вплетая ложь в паутину фраз.

Отражаясь в небесах,

Видишь слезы в моих глазах,

Не уходи, останься прядью в волосах…

Неосторожно громкий звук.

Я не боюсь, но вдруг притих.

Лишь слышу робкий сердца стук,

В меня чужой огнь проник

Холодный раненный зверь,

Проженный страшной болью.

Опять стучится в твою дверь,

Он приручен твоей любовью.

Я знаю скоро будет поздно,

Я ухожу, меня встречают звезды.

И в голове, и в жилах, и в груди —

Не уходи,

Не уходи.

Я поднимавюсь — солнце жгет меня,

Я опускаюсь — небо бьет меня.

Ни здесь ни там не нужен взгляд чужой.

Так где ж я свой?

Кто сможет быть со мной?

Терезеден жарықты қараймын,

Көлеңкелердің биіне еремін.

Мен әйнек сынықтарынан суреттерді жабыстырамын.

Мен өмірді өткен күндерімнен құрастырамын.

Мен өте біртүрлі суретті аламын

Жуылмаған мас көздерінің қоспасы.

Кім еріннен сүйіп, арқасына пышақ лақтырып,

Тоқыма сөз тіркестерінің желісінде жатыр.

Аспанда шағылысады

Менің көзімдегі жасты көріп тұрсың

Кетпе, шашыңда бір тал қал...

Байқаусыз қатты дыбыс.

Мен қорықпаймын, бірақ кенет тынышталды.

Мен тек жүрек соғысын естимін,

Маған басқа біреудің оты кіріп кетті

Суық жараланған аң

Қатты ауырсынудан күйіп қалды.

Тағы да есігіңді қағады

Ол сенің махаббатыңа бағынады.

Жақында тым кеш болатынын білемін

Мен кетемін, мені жұлдыздар күтіп тұр.

Баста да, тамырда да, кеудеде де -

Кетпе,

Кетпе.

Мен көтерілемін - күн мені күйдіреді,

Мен төмен түсемін - аспан мені ұрады.

Мұнда да, бейтаныс адамның көзқарасы да қажет емес.

Сонда мен қайда менікімін?

Кім менімен бола алады?