Pathos - Pathos

Dandoti il braccio ho sceso almeno un milione di scale

Ora Lucifero sorride e mi blocca nel ghiaccio

Quel tuo ventre di vetro dentro celava un umore letale

Riscaldava le serate col suo freddo abbraccio

Inverno lentamente mi cammina sulle membra

Lui e Silenzio fanno a gara a chi prima mi smembra

Vestito di stupore chiedi perché è gelido il mio cuore?

Amico, senza amore siamo neve senza un sole

In questa vita forse non saremo mai felici

Noi che siamo nati per avere solo cicatrici

Noi anime sfregiate che vaghiamo nelle notti

Cuciamo i tagli del passato con i nostri sogni

La luna tinge queste strade, tutto intorno tace

Ho litigato con Morfeo, non conosco pace

Non c'è una stella in cielo che non stia ridendo

Di me che affogo, immerso nel solipsismo inverso

Sui marciapiedi freddi le graziose della notte

Sorridono in silenzio per promettermi una coltre

Di respiri, ma il dolore è indissolubile

Stanotte l’unico mio bacio andrà alla solitudine

Un solitario è un pittore, non un folle o un eremita

Dipinge nei suoi occhi il vero suono della vita

Ed io proseguo, seguo il ritmo del mio polso

Se ho le scarpe consumate è ché nervoso è il cuore in torso

Fumo la terza sigaretta nell’inferno che m’aspetta

Col coltello suo d’angoscia che perfora, che m’affetta

Che costringe tra la gente piena d’oro e scevra di poesia

Io per l’uomo ho sviluppato un’idiosincrasia

L’umanità è una malattia, è in simbiosi con il male

Finta democrazia spacciata per reale

L’asfalto stanco bacia fazzoletti insanguinati

Senzatetto menati, Stato e Dio li hanno dimenticati

La Notte si allontana verso la sua antica tana

Il Giorno disperato corre per sfiorarle i fianchi

Sono due amanti che si cercano da sempre stanchi

Che mai potranno amarsi sopra petali di lana

Ed ora il cielo che si tinge rosso di dolore:

Il crepuscolo è il pianto di un proibito amore

Ed ora il vento greve e lento muove la rugiada

Ora che il cielo è gelo congedo questa strada

Entro in casa, dentro tutto è spento, scuro e morto

Col volto smorto cerco un foglio che mi dia un po' ascolto

Prendo la penna, chiudo gli occhi, voglio andare via

La pistola che ho alla tempia si chiama poesia

Premo il grilletto e giungo nell’Empireo del sentire

Qui non c'è luce, solo fiumi di rose appassite

Ne colgo una pregna del segreto respirato

E la dono, con il cuore, a chi ha colto il segreto in Pathos

È curioso, io ho conosciuto Mallarmé ancora ragazzo, ancora scolaro…

e mi battevo con i compagni, perché i miei compagni consideravano che era un

poeta oscuro, come lo è difatti e… e non lo capivo neanche io ma c’era

qualche cosa in Mallarmé che mi attraeva, c’era: sentivo che in quella poesia,

in quella poesia intensa c’era un segreto e che la poesia è poesia quando

porta il sé in segreto

Саған қолымды беріп, кем дегенде миллион баспалдақпен төмен түстім

Енді Люцифер күлімсіреп, мені мұзға құлыптады

Әлгі шыны қарын ішіңде өлімші көңіл-күйді жасырды

Суық құшағында кештердің көрігін қыздырды

Қыс баяу қол-аяғымда жүреді

Ол мен Үнсіздік мені кім бірінші бөлетінін білу үшін жарысады

Таңғалып киініп, жүрегім неге мұздап кетті дейсің?

Досым, махаббатсыз біз күнсіз қармыз

Бұл өмірде біз ешқашан бақытты болмауымыз мүмкін

Бізде тек тыртық болу үшін туғанбыз

Түнімен жүрген жандарды тыртық қылдық

Біз армандарымызбен өткеннің қиықтарын  тігеміз

Ай бұл көшелерді бояйды, айналаның бәрі үнсіз

Мен Морфеймен ұрысып қалдым, мен тыныштықты білмеймін

Аспанда күлмейтін бірде-бір жұлдыз жоқ

Мен батып бара жатырмын, кері солипсизмге батып кеттім

Суық тротуарларда түннің тамашасы

Олар маған көрпе беруге уәде беру үшін үнсіз күлімсіреді

Тыныс алу, бірақ ауырсыну оңай

Бүгін түнде жалғыз сүйгенім жалғыздыққа барады

Жалғыз адам ақымақ немесе гермит емес, суретші

Ол өмірдің шынайы дыбысын өз көзіне салады

Мен жалғастырамын, тамыр соғу ырғағына   байқаймын

Аяқ киімім тозған болса, бұл менің жүрегімнің төсінде                            ...

Мен үшінші шылымымды мені күтіп тұрған тозақта тартамын

Мені тесетін, кесетін азап пышағымен

Бұл халық арасында алтынға толы және поэзиясы жоқ адамдарды мәжбүрлейді

Мен адамға тән ерекшелікті дамыттым

Адамзат – ауру, ол зұлымдықпен синбиозда

Жалған демократия шынайы болып кетті

Шаршаған асфальт қанды орамалды сүйеді

Үйсіз-күйсіз ұрып-соғып, мемлекет пен Құдай оларды ұмытты

Түн өзінің ежелгі ұясына қарай жылжиды

 Үмітсіз күн оның жамбастарына қол тигізу үшін жүгіреді

Олар бір-бірін әрқашан іздеген екі ғашық

Жүн жапырақшалардан бір-бірін кім жақсы көре алмайды

Енді аспан қайғыдан қызыл боялады:

Ымырт – тыйым салынған махаббаттың айқайы

Ал енді ауыр және баяу жел шық қозғалады

Енді аспан аяз болып, мен бұл жолды тастаймын

Мен үйге кіремін, іші күңгірт, қараңғы және өлі

Бұрынғы бетпен, мен маған біраз тыңдайтын парақты іздеймін

Қолыма қалам алып, көзімді жұмып, кеткім келеді

Менің                                                        поэзия   деп           

Мен триггерді басып  сезім эмпириясына жетемін

Мұнда жарық жоқ, тек қураған раушан өзендері ғана

Мен олардың біреуін сырға тұндырдым

Мен оны Патостағы құпияны түсінгендерге жүрегіммен беремін

Бір қызығы, мен Маллармемен әлі бала кезімде, мектеп оқушысы кезімде таныстым...

Мен серіктеріммен күресіп кеттім, өйткені менің серіктерім ол солай деп санайды

түсініксіз ақын, ол шынымен де және... мен де түсінбедім, бірақ ол сонда болды

Маллармеде мені қызықтырған бір нәрсе болды: мен бұл өлеңде

сол шымыр өлеңде бір сыр бар еді және поэзияның поэзия екені

өзіңізді жасырын алыңыз