Осенняя - Panimonica

Холодные руки, табачный дым, я понемногу становлюсь седым,

Танцуя на краю бесконечного мира с кем-то, с кем скоро простимся красиво.

Я связанный струнами с племенем вольных, кто рос по подвалам и пел по подпольям,

Кто бил, как кнутом, по системе и строю, и шел через время лесной стороною.

Первые песни сто лет как забыты, но овцы целы, и волки сыты.

Дождь выбивает дробь по ладоням, и я сам удивляюсь что хоть что-то помню:

Странные сказки, клетки тетрадок, игрушки, линейки, полоски закладок.

Словно я видел чужими глазами то, что когда-то случилось с нами.

И осень раскрасила все позолотой, грустные мысли, веселые ноты,

Пар изо рта, слишком холодно утром, время застыло, мелькают минуты.

Жизнь записала меня в кредиторы, солнце сбежало за леса, да за горы.

День впереди, но сил уже нет

И ты растворилась с приходом рассвета...

Рассвета

Рассвета

Суық қол, темекі түтіні, Бірте-бірте ағардым

Біреумен шексіз әлемнің шетінде билеу, біз жақында әдемі қоштасамыз.

Мен жертөлелерде өсіп, жер астында ән шырқаған азаттардың тайпасымен жіппен байланыстымын,

Жүйесі мен формациясын қамшының сабындай ұрып, уақыттың орманды тұсынан өткен.

Жүз жылдан бері алғашқы жырлар ұмытылса да, қой аман, бөрі тоқ.

Жаңбыр алақандардағы бөліктерді қағып жібереді, мен өзімнің есімде кем дегенде бір нәрсе қалғанына таң қалдым:

Біртүрлі ертегілер, дәптердің ұяшықтары, ойыншықтар, сызғыштар, бетбелгі жолақтары.

Бір кездері басымыздан өткен оқиғаны өзгенің көзімен көргендеймін.

Күз бәрін алтын жалатумен, мұңды ойлармен, көңілді ноталармен бояды,

Ауыздан шыққан бу, таңертең тым суық, уақыт қатып, минуттар жыпылықтайды.

Өмір мені несие беруші етіп жазды, күн орманға, бірақ тауға қашты.

Күн алда, бірақ күш жоғалды

Ал сен таңның атысымен жоғалып кеттің...

Таң

Таң