Древо - Nekby

Что остаётся на листах блокнотов, в песнях и уме?

Ветер воспоминаний, что когда-то рядом шумел.

Мы ставим точки, хлоднокровно прощаемся с ними,

Но точнее, чем память даже HD фотик не снимет.

Снова будто в пучину бросится сознание разом,

Когда о прошлом напомнит ему случайная фраза,

Брошенная в метро по телефону кем-то сбоку.

Родительское гнездо он покидал отроком.

Самостоятельность увенчана знаком свободы,

Отрицая правила и нормы, плевал на невзгоды.

С кем угодно, но не с ним случаются беды.

Он знает все и ничего не знают его предки.

В унисон плачут небо и те кто в доме остался.

В костре горит былое, сигарета жгёт пальцы.

Вперед уверенно шагает, новый путь открыт,

Перед глазами новый мир в формате игры.

Пока одни в роли боссов, другие подмастерьем.

Средь выбора огромного он как ребенок растерян,

И то, и это, всего и сразу.

«Как хорошо, что больше никто и ничего мне не указывает».

Обшарпанные стены, старая еда,

В кармане сотка до з/п, в кране вода.

«Я самый счастливый человек, честно, не вру,

Лишь не хватает иногда тёплых маминых рук».

Припев:

Всех главных слов не собрать во век,

Да и не надо, один взгляд больше значит.

Раздоры все оставим в темноте,

Приходит радость, уходит ледяной плач.

Всех главных слов не собрать во век

И не наполнишь ими чашу, даже если там пусто.

Раздоры все оставим в темноте,

Слова кончаются там, где начинаются чувства.

Как было пусто когда-то, так сейчас наполнено,

Семейный штиль пришел на смену грозным волнам

Неудач и, как следствие, безнадежных депрессий.

Одни глаза вместили больше любви, чем весь мир.

Она присутствием греет в самую лютую стужу,

Он знает где всегда горячий вкусный ужин.

Уже малой растёт, в доме всё больше света.

Обшарпанные стены сменились ипотекой.

Уже полгода не звонил, не заходил к родителям.

«Как там седой отец и мама?

Вот бы увидеть их».

Дежурное «на днях наберу» растворяется в воздухе.

«Просто сильно устал, да и к тому же поздно».

Всё изменила та самая фраза где-то в метро,

За секунды года, цвета и запахи, отчий дом.

«А вдруг однажды на экране надпись „отец“

Только вот голос не его.

Неужели конец?»

Бегом наружу, такси.

«Не важно сколько, погнали.

Сегодня я буду тем, кого так долго ждали».

В коробке «Прага» для папы, тюльпаны желтые маме.

Подъезд, семнадцатый этаж.

Он перед дверью замер.

Звонок всё тот же, старая дверь, коврик новый.

Предвкушение праздника кружит ему голову.

«Я самый лучший сын впредь и отныне».

Скрип двери, счастливые улыбки.

«С Рождеством, родные!»

Припев:

Всех главных слов не собрать во век,

Да и не надо, один взгляд больше значит.

Раздоры все оставим в темноте,

Приходит радость, уходит ледяной плач.

Всех главных слов не собрать во век

И не наполнишь ими чашу, даже если там пусто.

Раздоры все оставим в темноте,

Слова кончаются там, где начинаются чувства.

Дәптер парағында, әнде, санада не қалады?

Бір кездері жақын жерде сыбдырлаған естеліктер желі.

Біз оларға нүкте қойдық, олармен салқын қоштасамыз,

Бірақ жадқа қарағанда, тіпті HD камерасы да өшірілмейді.

Тағы да сана бірден тұңғиыққа ұшатындай,

Кездейсоқ тіркес оған өткенді еске түсіргенде,

Бүйірден біреу телефонмен метроға лақтырған.

Әке-шешесінің ұясынан ұл болып кеткен.

Тәуелсiздiктiң тәжi бостандық белгiсiмен,

Ережелер мен нормаларды жоққа шығара отырып, ол қиыншылыққа түкірді.

Онымен емес, кез келген адаммен қиындықтар туындайды.

Ол бәрін біледі, ал ата-бабалары ештеңе білмейді.

Аспан мен үйде қалғандар бір ауыздан жылап жатыр.

Өткен күн отқа жанады, темекі саусақты күйдіреді.

Алға сеніммен қадам басып, жаңа жол ашық,

Сіздің көз алдыңызда ойын форматындағы жаңа әлем.

Біреулері бастық рөлінде болса, енді біреулері шәкірт.

Үлкен таңдаудың ортасында ол бала сияқты абдырап қалды,

Мынау да, анау да, бәрі бірден.

«Маған басқа ешкімнің ештеңе айтпағаны жақсы».

Қабырғалары тозған, ескі тағам

Айлыққа дейін қалта тоқып, шүмекте су бар.

«Мен ең бақытты адаммын, шынымды айтсам, өтірік айтпаймын,

Тек кейде ананың жылы алақаны жетпейді.

Хор:

Барлық негізгі сөздерді бір ғасырда жинау мүмкін емес,

Иә, қажет емес, бір көзқарас көп нәрсені білдіреді.

Барлық жанжалды қараңғыда қалдырайық,

Қуаныш келеді, мұздай жылау кетеді.

Барлық негізгі сөздерді бір ғасырда жинау мүмкін емес

Ал сіз олармен тостаған бос болса да толтырмайсыз.

Барлық жанжалды қараңғыда қалдырайық,

Сезім басталған жерде сөздер аяқталады.

Ол бір кездері бос еді, енді ол толтырылды,

Күшті толқындардың орнын отбасылық тыныштық басты

Сәтсіздіктер және соның салдарынан үмітсіз депрессиялар.

Бір көзде бүкіл әлемнен көбірек махаббат болды.

Ол ең қатал суықта өзінің қатысуымен жылытады,

Ол әрқашан ыстық дәмді кешкі астың қай жерде болатынын біледі.

Қазірдің өзінде кішкентай болып өсіп, үйде көбірек жарық бар.

Ескірген қабырғалар ипотекаға ауыстырылды.

Жарты жыл бойы телефон соқпадым, ата-анама бармадым.

«Шашы ағарған әке мен шешенің жағдайы қалай?

Мен оларды көргім келеді ».

«Бірнеше күннен кейін теремін» деген баж ауада ериді.

«Мен қатты шаршадым, оның үстіне кеш болды».

Метроның бір жеріндегі дәл осы сөйлем бәрін өзгертті,

Жылдың секундтары, түстер мен иістер, әке үйі.

«Бір күні экранда кенеттен «әке» деген жазу пайда болды.

Тек дауыс оныкі емес.

Бұл соңы ма?»

Сыртқа жүгір, такси.

«Қанша екені маңызды емес, кеттік.

Бүгін мен көптен күткен адам боламын».

«Прага» қорабында әкеге, сары қызғалдақтар анаға.

Кіреберіс, он жетінші қабат.

Ол есік алдында қатып қалды.

Қоңырау сол баяғы, ескі есік, кілем жаңа.

Мерекені күту оның басын айналдырады.

«Мен бұдан былай және бұдан былай да ең жақсы ұлмын».

Сықырлаған есіктер, қуанышты күлкілер.

«Рождество мерекесі құтты болсын, адамдар!»

Хор:

Барлық негізгі сөздерді бір ғасырда жинау мүмкін емес,

Иә, қажет емес, бір көзқарас көп нәрсені білдіреді.

Барлық жанжалды қараңғыда қалдырайық,

Қуаныш келеді, мұздай жылау кетеді.

Барлық негізгі сөздерді бір ғасырда жинау мүмкін емес

Ал сіз олармен тостаған бос болса да толтырмайсыз.

Барлық жанжалды қараңғыда қалдырайық,

Сезім басталған жерде сөздер аяқталады.