Гумилев - Наум Блик

Зачем они ко мне, собрались, думы?

Как воры ночью, в тихий мрак предместий,

Как коршуны- зловещи и угрюмы,

Зачем жестокой, требовали мести?

Ушла надежда, и мечты бежали,

Глаза мои, открылись от волнения,

И я читал на призрачной скрижали,

Свои слова, дела и помышления.

За то что я спокойные очами,

Смотрел на уплывающих к победам,

За то что я горячими губами,

Касался губ, которым грех не ведом…

За то что эти руки, эти пальцы,

Не знали плуга, были слишком тонки.

За то что песни- вечные скитальцы,

Томили только, горестных и звонких.

За всё теперь!

Настало время мести!

Обманный, нежный храм, слепцы разрушат…

Не думай, воры в тишине предместий,

Как нищего, во тьме, меня задушат…

Неге олар маған келді, жиналды, ойлар?

Түнгі ұрылар сияқты, қала маңындағы тыныш қараңғылыққа,

Батпырауықтар сияқты - қорқынышты және мұңды,

Неліктен қатыгез, кек талап етті?

Үміт сөнді, армандар қашты,

Толқудан көзім ашылды,

Мен елес планшетте оқыдым,

Сіздің сөздеріңіз, істеріңіз және ойларыңыз.

Менің көзім байсалды болғаны үшін,

Жеңістерге қарай жүзіп бара жатқандарға қарадым,

Еріндерім ыстық болғаны үшін,

Ол күнәні білмейтін еріндерді ұстады ...

Өйткені бұл қолдар, бұл саусақтар,

Олар соқа білмеген, тым арық екен.

Өлеңдер мәңгілік қаңғыбас үшін,

Олар тек мұңдылар мен үнділерді ғана қажытқан.

Қазір бәрі үшін!

Кек алатын кез келді!

Алдамшы, нәзік ғибадатхана, соқырлар бұзады ...

Ойланбаңыздар, қала маңындағы тыныштықта ұрылар,

Қайыршы сияқты, қараңғыда мені тұншықтырып өлтіреді...