Долматовский - Наум Блик

Во второй половине двадцатого века

Вырастает заметно цена человека.

И особенно ценятся мертвые люди.

Вспоминают о каждом из них, как о чуде.

Это правда, что были они чудесами,

Только, к счастью, об этом не ведали сами.

Но живые в цене повышаются тоже,

Это знают —

Особенно кто помоложе.

Дескать, я человек —

Наивысшая ценность.

Но, прошу извинения за откровенность,

В лисах ценится хвост,

В свиньях — шкура и сало,

И в пчеле почитается мед, а не жало.

Человеку другие положены мерки,

Целый мир называет его на поверке.

И цена человека —

Неточный критерий,

Познаваемый только ценою потери.

Велика ли заслуга —

Родиться двуногим,

Жить в квартире с удобствами,

А не в берлоге?

Видеть мир, объясняться при помощи речи,

Вилкой с ножиком действовать по-человечьи?

Тех, кто ценит себя, я не очень ругаю,

Но поймите — цена человека другая!

ХХ ғасырдың екінші жартысында

Адамның бағасы айтарлықтай көтеріледі.

Ал өлген адамдар ерекше бағаланады.

Олардың әрқайсысын ғажайып ретінде еске алады.

Ғажайыптар болғаны рас,

Тек, бақытымызға орай, олар бұл туралы білмеді.

Бірақ тірілер де қымбаттады,

Олар мұны біледі -

Әсіресе, жастар.

Мен еркекпін деп айт

Ең жоғары мән.

Бірақ, ашық айтқаным үшін кешірім сұраймын,

Құйрық түлкіде бағаланады,

Шошқада – терісі мен майы,

Ал бал арада қастерлі, шаққанда емес.

Адамның басқа стандарттары бар,

Бүкіл әлем оны тексеруге шақырады.

Ал адамның бағасы -

Дұрыс емес критерий,

Жоғалту құны бойынша ғана белгілі.

Еңбегі зор ма?

Екі аяқты болып туған

Қолайлылығы бар пәтерде тұрыңыз

Ал орада емес пе?

Дүниені қараңыз, сөзбен сөйлесіңіз,

Шанышқы мен пышақпен адам сияқты әрекет етесіз бе?

Өзін бағалайтындар мен ұрыспаймын,

Бірақ түсініңіз - адамның бағасы басқа!