Sofa Chess - Max Richter

Ты словно из картона,

Боюсь тебя тронуть.

Мне кажется, мы тонем,

Если останется кто-нибудь,

Пусть сообщит на берег —

«Наш корабль молчит, верит».

Наш корабль в щепки,

Сердце щемит.

Руки дрожат, в трюме вода.

Я задыхаюсь, манят голоса.

Слышу море, отголоски дна.

Последний глоток, это крепче сна.

Тело мерзнет, где твои теплые руки.

Мне чудятся встречи, тонкие звуки.

Тело все глубже, меня ослепляет тьма.

Не знаю, как долго осталось до дна.

Крики, как у рыбы, стали бесполезны.

Вода режет, словно холодное лезвие.

Конец письма.

Не знаю свои координаты.

Целую.

Люблю.

Подпись.

Дата.

Сіз картон сияқтысыз

Мен саған тиісуге қорқамын.

Менің ойымша, біз суға батып бара жатырмыз

Егер біреу қалса

Ол жағаға есеп берсін -

«Біздің кеме үнсіз, сенеді».

Біздің кеме бөліктерге бөлінген,

Жүрек ауруы.

Қолдар дірілдейді, трюмде су бар.

Мен тұншығып жатырмын, дауыстар естіледі.

Мен теңізді, түбінің жаңғырығын естимін.

Соңғы жұтым ұйқыдан күшті.

Дене тоңады, жылы алақандарың қайда.

Кездесулер, нәзік дыбыстар маған ұқсайды.

Дене тереңірек, қараңғылық мені соқыр етеді.

Түбіне жету үшін қанша уақыт кететінін білмеймін.

Балықтың айқайы да түкке тұрғысыз болып қалды.

Су суық пышақ сияқты кесіледі.

Хаттың соңы.

Мен координаттарымды білмеймін.

Сүйіс.

Мен сүйемін.

Қол қою.

Күн.