Ещё хотя бы раз - Мальчишник

Без пятнадцати шесть или 17−45,

И я не в состоянии свои мысли вместе собрать.

Тупо сижу и пялюсь в монитор,

И вспоминаю наш с тобой последний разговор.

Я сказал: «Привет!».

Ты улыбнулась в ответ, и спросила:

«Мы знакомы?».

Я ответил: «Нет!».

И ты дальше пошла куда-то по своим делам,

Разломав мое сердце ровно пополам.

С тез пор прошло уже полгода.

Тогда был холодный ноябрь, а теперь апрель,

Хорошая погода, солнце топит снег,

А часы на стене как будто остановили свой бег.

Но вот и шесть часов.

На мониторе исчезает надпись «login off»,

Я хватаю рюкзак, срываю с вешалки пальто.

Спешу увидеть тебя, ныряя в пропасть метро.

Еще хотя бы раз увидеть тебя,

Еще хотя бы раз услышать тебя.

Еще хотя бы раз поговорить с тобой

И проводить тебя домой.

В 5 минут седьмого я лечу по переходу,

В горле пересохло, я покупаю воду.

Если бы ты знала, что ты значишь для меня,

Я бы душу заложил, лишь бы увидеть тебя!

Еще хотя бы раз, а мы даже не знакомы.

Но хочется верить, что все будет по-другому,

Потому что светит солнце, потому что весна.

И может быть сегодня я увижу тебя.

О нет!

О нет!

Уже 6−15,

А я еще внизу, а должен быть наверху.

Теперь мне придется очень круто постараться,

По эскалатору бегом, бегом и прямо к выходу.

В тот день ты появилась в 6−20,

А мы с тобой столкнулись в 6−21.

С тех пор тебя я видел ещё лишь однажды,

И то в толпе народа, и то не одну.

Еще хотя бы раз увидеть тебя,

Еще хотя бы раз услышать тебя.

Еще хотя бы раз поговорить с тобой

И проводить тебя домой.

Уже почти семь часов, и солнце мне не в радость,

Мимо проходят люди, перепрыгивают через лужи,

Перепрыгивают через талую гадость,

А мне уже по барабану, надежды мало,

И хватит самообмана, на кой черт мне все это надо,

А в сердце колотая рана кровоточит,

Мозги морочит, не отпускает, не отпускает.

Знала бы ты, каково это иметь в душе стужу, а не лето,

Где-то ты ходишь рядом, улыбаешься,

Кого-то греешь своим взглядом,

Кого я даже и не знаю, живешь другой жизнью,

Обо мне даже не подозревая,

А я прихожу каждый вечер на одно и то же место,

Где видел тебя всего лишь дважды,

Живу одной надеждой — увидеться с тобой хоть однажды!

Но вот в толпе показался знакомый силуэт,

И сердце в груди сделало какой-то пируэт.

Да, это ты, и никаких сомнений,

И ты идешь ко мне…

Алтыға он бес минут немесе 17-45,

Ал мен өз ойымды жинақтай алмаймын.

Мен ақымақ отырамын және мониторға қарап отырмын,

Ал сізбен соңғы әңгімеміз есімде.

Мен: «Сәлем!» дедім.

Сіз күліп жауап қайтарып:

«Біз таныспызба?».

Мен: «Жоқ!» деп жауап бердім.

Ал сен өз ісіңді жалғастырдың,

Жүрегімді екіге жарып.

Содан бері алты ай өтті.

Ол кезде суық қараша еді, енді сәуір айы,

Жақсы ауа-райы, күн қарды ерітеді,

Ал қабырғадағы сағат жұмысын тоқтатқандай болды.

Бірақ қазір сағат алты болды.

Мониторда «логин өшіру» жазуы жоғалады,

Мен сөмкемді алып, ілгіштен пальтомды жұлып аламын.

Мен сені көруге асығамын, метроның тұңғиығына сүңгіп.

Сізді кем дегенде тағы бір рет көру үшін

Сізден есту үшін тағы бір рет.

Сізбен сөйлесу үшін тағы бір рет

Ал сені үйіңе апарамын.

Сағат жетіден 5 минут өткенде мен өткелден ұшып бара жатырмын,

Тамағым кепті, су сатып аламын.

Мен үшін нені білдіретініңді білсең

Мен сені көру үшін жанымды қояр едім!

Кем дегенде тағы бір рет, тіпті бір-бірімізді танымаймыз.

Бірақ бәрі басқаша болатынына сенгім келеді,

Өйткені күн жарқырап тұр, көктем болғандықтан.

Мүмкін бүгін сені көретін шығармын.

О жоқ!

О жоқ!

Қазірдің өзінде 6-15,

Мен әлі төмендемін, бірақ жоғарыда болуым керек.

Енді мен қатты тырысуым керек

Эскалатор бойымен жүгіріңіз, жүгіріңіз және тікелей шығуға.

Сол күні сіз 6-20-да көріндіңіз,

Біз сізді 6-21-де кездестірдік.

Содан бері сені бір рет көрдім,

Сосын көп адамдарда, содан кейін жалғыз емес.

Сізді кем дегенде тағы бір рет көру үшін

Сізден есту үшін тағы бір рет.

Сізбен сөйлесу үшін тағы бір рет

Ал сені үйіңе апарамын.

Сағат жетіге таяп қалды, ал күн маған ұнамайды,

Адамдар өтіп бара жатыр, шалшықтардан секіреді,

Еріген балшық үстінен секіріңіз,

Мен барабандамын, үміт аз,

Өзімді алдау жеткілікті, маған мұның бәрі не үшін керек?

Ал жүректе пышақ жарақаты қан жылайды,

Ми ақымақ, жібермейді, жібермейді.

Жаздың емес, жан дүниеңе суық тиюдің қандай екенін білсең,

Жақын жерде күліп жүресің,

Көзіңмен біреуді жылытасың,

Кімді танымаймын, сен басқа өмір сүресің,

Мен туралы тіпті күдіктенбей

Мен күнде кешке бір жерге келемін,

Мен сені екі рет қана көрдім

Мен бір үмітпен өмір сүремін - сені бір рет болса да көремін!

Бірақ көпшілік арасында таныс силуэт пайда болды,

Ал кеудедегі жүрек пируэттің бір түрін жасады.

Иә, бұл сізсіз және ешқандай күмән жоқ

Ал сен маған келесің...