Сидел смотрел - Копюшон Ноу Мо

Целые сутки я сижу и смотрю на белый лист.

В моей башке огромный мир, выйди из закулисья.

Я всегда хотел куда-то скрыться.

И выбор пал на Копюшон Ноу Мо шоу, падал снег на ресницы.

Я всегда хотел быть на виду, быть самым громким.

Не сотрясая пустоту, звучать в колонках.

Истина в простых вещах, словах и мелочах.

А значит я не истина, может пора начать.

Нажмите, чтоб ответить человеку в центр сердца.

Я на другом конце больницы вам пишу тут письма.

Я не любитель залипать в судоку, это мука.

Мне не нужна ни пресса, ни нарк*та, ни шл*хи…

Я начинаю делать пресс, они несут уколы.

Я начинаю писать текст — они несут уколы.

Я забываю кто я есть-значит для них все клёво.

Я достаю свой пистолет, играть с их ртом по ходу.

Ну наконец-то выпал снег, можно летать во сне.

И приземляться на сугробы, они нас не тронут.

Мой город освещен луной, я вырвусь дымом с труб.

Мистер Ноу Мо идет домой писать пиздатый звук.

Считайте, что я беспардонноо вам врываюсь в душу.

Я там оставлю кое-что, пусть это не тревожит.

Я до сих пор ищу себя в этой толпе прохожих.

Ищи теперь, меня там ищут люди, о Боже.

Мне кажется ты загостилась осень в Ноу Мо.

Холодная зима не поднимала трубки.

Мне нужно взять билет домой и снова стать собой.

Собрать слова и записать их в родной хрущевке.

Там, где пикнет домофон, второй этаж — я дома.

Вы бы ценили эпатаж, где я пишу альбомы.

Из моего окна летит воздушный самолет.

По поседевшим проводам определю погоду.

Наклею рифмы в переплет — это судьба.

И тем, кто не поймет чем он живет желаю чаще думать.

Мол, если кто-то сейчас уйдет, что он с собой возьмет?

Чем жил он каждый Божий день и что оставил людям?

Возможно это сложно, возможно так по-детски.

Но я любитель рисковать и вам писать гротески.

От чистого сердца, живущий по соседству.

Пока я слышу его стук — буду писать вам песни.

Целые сутки я сидел и смотрел на белый лист.

И лишь в последние минуты появились буквы.

Они как птицы полетят по интернет сети.

По улицам и городам в район твоего уха.

Я впервые ощущаю, что я там, где нужен.

Но как это там вам сказать, типа пришелся к месту.

Мои стихи живут не вьюга, белый танец кружит.

На девяносто и один процент с собой я честен.

А что касается остатка — я сошел с ума там.

И больше половины слов тут заменяют маты.

Это мой способ выносить мусор дущи вам в уши.

Это мой способ доносить, что мы должны стать лучше.

Вот такая моя жизнь, марш шаги до цели.

Но вот такие мои сны пады (?) сновидений.

Глаза скрывает капюшон и в полумраке ночи.

Шаги вдоль клеточной тетради от чего-то лечат.

От чего-то лечат, сидел смотрел, целые сутки…

Күні бойы ақ жаймаға қарап отырамын.

Менің басымда үлкен дүние бар, сахнадан шығыңыз.

Мен әрқашан бір жерге жасырынғым келді.

Ал таңдау Hood No Mo шоуына түсті, кірпікке қар түсті.

Мен әрқашан көпшіліктің назарында болғым келді, ең шулы болғым келді.

Бос орынды шайқамай, динамиктердегі дыбыс.

Шындық қарапайым нәрселерде, сөздерде және ұсақ нәрселерде.

Бұл менің шындық емес екенімді білдіреді, мүмкін бастау уақыты келді.

Жүрек ортасындағы адамға жауап беру үшін басыңыз.

Мен аурухананың екінші шетінде сізге хат жазып жатырмын.

Мен судокуды ұстанудың жанкүйері емеспін, бұл ұн.

Маған баспасөз де, есірткі де, жезөкшелер де керек емес...

Мен пресс жасай бастаймын, олар укол алып жүреді.

Мен мәтінді жаза бастаймын - олар инъекцияларды алып жүреді.

Мен кім екенімді ұмытамын, сондықтан олар үшін бәрі жақсы.

Мен мылтығымды алып, жол бойы олардың аузымен ойнаймын.

Ақыры қар жауды, сіз арманда ұша аласыз.

Ал қар үйінділеріне қонса, олар бізге тиіспейді.

Қаламды ай нұрландырған, Түтін түтіннен жарылып шығамын.

Мистер Но Мо үйге дыбыс жазуға барады.

Мен ұятсыз жаныңды жарып жібердім деп ойла.

Мен сонда бірдеңе қалдырамын, ол сізді мазаламасын.

Мен әлі күнге дейін осы жолаушылар тобынан өзімді іздеймін.

Мені енді ізде, адамдар мені сонда іздейді, құдай.

Менің ойымша, сіз Ноу Мода күзде болған сияқтысыз.

Қақаған қыс телефон тұтқасын көтермеді.

Мен үйге билет алып, қайтадан өзім болуым керек.

Сөздерді жинап, туған Хрущевке жазып алыңыз.

Домофон сигнал беретін жерде, екінші қабат - мен үйдемін.

Сіз менің альбомдар жазуымды таң қалдыратын боларсыз.

Менің тереземнен ұшақ ұшып келеді.

Сұр сымдар арқылы ауа райын анықтаймын.

Мен рифмаларды байланыстыратын боламын - бұл тағдыр.

Ал қалай өмір сүретінін түсінбейтіндер үшін мен жиі ойланғым келеді.

Енді біреу кетсе, өзімен бірге не алып кетеді?

Ол Құдайдың әрбір күнін қалай өткізді және адамдарға не қалдырды?

Мүмкін қиын, бәлкім сонша балалық.

Бірақ мен саған тәуекел етіп, гротеск жазуды ұнатамын.

Таза жүректен, көрші тұратын.

Оның қаққанын естігенше, мен саған ән жазамын.

Күні бойы ақ жаймаға қарап отырдым.

Және соңғы минуттарда ғана әріптер пайда болды.

Олар интернетте құстар сияқты ұшатын болады.

Көшелер мен қалалар арқылы құлағыңыздың аймағына дейін.

Мен бірінші рет өзімді қажет жерде сезінемін.

Бірақ қалай айтамын, ол жерге келген сияқты.

Өлеңдерім боранда өмір сүрмейді, Ақ би билейді.

Мен өзіме тоқсан бір пайыз адалмын.

Қалғанына келсек – мен сонда жынды болдым.

Ал мұндағы сөздердің жартысынан көбі қара сөздермен ауыстырылған.

Бұл менің жанның қоқысын құлағыңызға апаратын жолым.

Бұл менің жақсырақ болуымыз керек екенін жеткізу тәсілі.

Бұл менің өмірім, мақсатқа қадамдар.

Бірақ бұл менің армандарым пада (?) армандарым.

Сорғыш тіпті түннің ымыртында да көзді жасырады.

Ұяшық дәптеріндегі қадамдар бір нәрсені өңдейді.

Олар бірдеңе үшін емделуде, мен отырдым және бақылап отырдым, күні бойы ...