Я не пустой - Копюшон Ноу Мо

Это какой-то год, я странным стал, мой снег не тает,

Больше не чувствую людей, выпадет, всё впитаю.

А мой Минздрав подох, я руки прячу в люки курток,

Делаю шаг, плотный поток, лью кипяток на угли.

Я макароны в блюде, как микрофон любит губы,

Мой микромир, моя душа, переливаясь пулей.

Я стал афишей своих дней, клею плакат на орбит,

Режу автографы тех дней, е*у твой модный тумблер.

Мистера нет и балахон, мистер — в карманах пусто,

Мистер взрывает целый мозг, убирай руки с пульса.

Я проложу свой мост из мест, где людьми правит месть,

Буду ползти и есть, я не ищу судьбу в подъезде.

Капают слезы в летний день, ты превратился в дождь,

Я превратился в мистера Ноу Мо, но ты не вернешься.

Ты закрывай глазами мир, мои кумиры — тучи,

Я медленно схожу с ума, но это нас не лечит.

Лишь скоротечный ритм глаз, снующий в ваших шмотках,

Лишь пара трещин кружит вальс в уехавшей маршрутке.

Я инородный лирик брю, летят стихи по ветру,

Вам не по вкусу тонный брют от пациента в белом.

Пусть косяками чуйских птиц летят слова из снов,

От недоверия в мой рэп у меня полон соп.

Ну почему в узлах мой мир, почему зла театр,

В моих кроссовках много дыр, но я их должен прятать.

Я прячу в снах в себе себя в собственной лужи крови,

Я насмехаясь над собой забывал чувство боли.

Почаще пой мне небо звуки голосов мне близких,

Это единственный совмес, с кем мне звучать на дисках.

А я хочу лишь дотянуться к звездам, слыша визги,

Но все равно я отвергаю мир, пинаю листья.

Лью на контракты виски, сотни, выкинул, с*ка, письма,

Вы были адом, а сейчас гуляя в черных списках.

Я под его окном ищу могилу нашей дружбы,

Люди решили за тебя, что о себе он пишет.

Я переломанный пробел в главе о дури букв,

И в полированных квадратах выставлю мой друг.

Папа сыграй мне песню звонким отголоском струн,

Пусть кровоточат, б*ять, все раны — буду ждать весну.

Тоннами снега в городах пусть выпадет вся грусть,

Черное небо, я в бреду, беру в ладони горсти.

Нам стали чужды песни о войне, хрипящих славой,

И я не вижу среди вас тут воинов, вижу слабость.

Трагическим надрывом граблю все киоски психов,

А продавцы твердят мне в след и предлагают съехать.

Я вам скажу моя тюрьма за ребрами кривыми,

Зареванными стеклами окон от глаз до пола.

У нас у всех своя причина жить и выть без боя,

У нас у всех своя причина в дозировках боли.

Я бы хотел задать вопрос, но не давать ответа,

Вам не по вкусу тонный брют от пациента в белом.

А за моим окном летят, как стаи птиц береты,

Не надо мне пока стелить постели слишком рано,

Мне надо знать, кто я такой, но мне мешает гонор.

В моих глазах, в моих руках, в моих оковах, ранах,

Я с нищетой души на ты, но зал кричит мне браво.

Припев:

Я не пустой, я не пустой, я не устал сигналом,

Вас отправлять ночами жизнь на кончиках волос.

Я не пустой, я не пустой, я не устал, так надо,

Но в голове звучит вопрос: «Скажи, кто ты такой?».

Я не пустой, я не пустой, я не устал сигналом,

Вас отправлять ночами жизнь на кончиках волос.

Я не пустой, я не пустой, я не устал, так надо,

Но в голове звучит вопрос: «Скажи, кто ты такой?».

Я не пустой, я не пустой, я не устал сигналом,

Вас отправлять ночами жизнь на кончиках волос.

Я не пустой, я не пустой, я не устал, так надо,

Но в голове звучит вопрос: «Скажи, кто ты такой?».

Я не пустой, я не пустой, я не устал сигналом,

Вас отправлять ночами жизнь на кончиках волос.

Я не пустой, я не пустой, я не устал, так надо,

Но в голове звучит вопрос: «Скажи, кто ты такой?».

Бұл бір жыл болды, мен біртүрлі болдым, менің қар ерімейді,

Мен енді адамдарды сезбеймін, ол құлап кетеді, мен бәрін сіңіремін.

Ал менің Денсаулық сақтау министрлігім өлді, мен қолдарымды күртешелердің люктеріне тығып қоямын,

Мен қадам басамын, тығыз ағыс, Көмірге қайнаған су құйыңыз.

Мен микрофон ерінді жақсы көретін сияқты, мен ыдысқа макаронмын,

Менің микроәлем, менің жаным, оқтай жарқырайды.

Мен өз күндерімнің постеріне айналдым, орбиталарға постер жапсырдым,

Сол күндердегі қолтаңбаларды кесу, сәнді ыдысты ұру

Мистер мен капюшон жоқ, мистер - бос қалталар,

Мистер бүкіл миды жарып жібереді, қолдарыңызды пульстен алыңыз.

Мен көпірімді адамдарды кек басқаратын жерлерден саламын,

Жорғалап жеймін, Кіре берістен тағдыр іздемеймін.

Жаздың күні тамшы жас, Жаңбырға айналдың

Мен Мистер Но Моға айналдым, бірақ сіз оралмайсыз.

Көзіңмен дүниені жабасың, менің пұттарым бұлт,

Мен баяу есімді жоғалтып жатырмын, бірақ бұл бізді емдемейді.

Тек ұшқын ырғағы, киіміңде қыбырлаған көз,

Жолға шыққан шағын автобуста вальс ойнап тұрған бір-екі жарықтар ғана.

Мен шетелдік лирик брумын, өлеңдер желмен ұшады,

Сізге ақ киімді науқастың тонна брут ұнамайды.

Арманнан шыққан сөздер Шуй құстарының мектептеріндей ұшсын,

Рэпіме сенбеушіліктен мен сопқа толымын.

Неге менің әлемім түйіндерде, неге театр жаман,

Менің кроссовкамда саңылаулар көп, бірақ мен оларды жасыруым керек.

Түсімде өзімді қанға тығыладым,

Мен өз-өзіме күліп, ауырсыну сезімін ұмыттым.

Маған жақын дауыстардың аспан дыбыстарын жиі айтыңыз,

Бұл мен дискілерде дыбыстай алатын жалғыз ынтымақтастық.

Мен жұлдыздарға қол созғым келеді, айқай естіп,

Бірақ бәрібір мен әлемді қабылдамаймын, жапырақтарды тепемін.

Лью виски келісім-шарттары бойынша, жүздеген, лақтырылған, қаншық, хаттар,

Сен тозақ едің, енді қара тізімде жүрсің.

Мен оның терезесінің астынан достығымыздың моласын іздеймін,

Оның өзі туралы не жазатынын халық сен үшін шешті.

Мен әріптер туралы тарауда үзілген саңылаумын,

Ал жылтыратылған шаршыларға мен досымды саламын.

Әкем маған ішектің шырылдаған жаңғырығы бар ән айтшы,

Бәлен жараның бәрі қансын – Көктемді күтемін.

Қалаларда тонна қар, барлық қайғы жаусын,

Қара аспан, сандырақтап, алақаныма алақаным.

Соғыс туралы әндер, даңққа толы, бізге жат болды,

Ал мен сендерден жауынгерлерді көрмеймін, әлсіздіктерді көремін.

Қайғылы азаппен мен психоздардың барлық дүңгіршектерін тонап аламын,

Ал сатушылар маған ілесуімді айтып, көшуді ұсынады.

Мен саған түрмемді қисық қабырғалардың ар жағында айтамын,

Көзден еденге дейін гүрілдеген шыны терезелер.

Біздің бәрімізде ұрыспай өмір сүруге және айқайлауға өз себебіміз бар,

Бізде ауырсынудың дозалануының өзіндік себептері бар.

Мен сұрақ қойғым келеді, бірақ жауап бермеймін,

Сізге ақ киімді науқастың тонна брут ұнамайды.

Менің тереземнің сыртында олар бөрік құстары сияқты ұшады,

Маған төсектерді тез жинаудың қажеті жоқ,

Мен кім екенімді білуім керек, бірақ менің амбициям кедергі жасайды.

Көзімде, қолымда, шынжырымда, жараларда,

Мен саған жанымның кедейлігімен біргемін, бірақ зал маған браво деп айқайлайды.

Хор:

Мен бос емеспін, мен бос емеспін, Мен сигналдан жалықпаймын,

Түнде сіз шашыңыздың ұшына өмір жібересіз.

Мен бос емеспін, бос емеспін, шаршаған жоқпын, керек,

Бірақ менің басымда: «Айтшы, сен кімсің?» деген сұрақ.

Мен бос емеспін, мен бос емеспін, Мен сигналдан жалықпаймын,

Түнде сіз шашыңыздың ұшына өмір жібересіз.

Мен бос емеспін, бос емеспін, шаршаған жоқпын, керек,

Бірақ менің басымда: «Айтшы, сен кімсің?» деген сұрақ.

Мен бос емеспін, мен бос емеспін, Мен сигналдан жалықпаймын,

Түнде сіз шашыңыздың ұшына өмір жібересіз.

Мен бос емеспін, бос емеспін, шаршаған жоқпын, керек,

Бірақ менің басымда: «Айтшы, сен кімсің?» деген сұрақ.

Мен бос емеспін, мен бос емеспін, Мен сигналдан жалықпаймын,

Түнде сіз шашыңыздың ұшына өмір жібересіз.

Мен бос емеспін, бос емеспін, шаршаған жоқпын, керек,

Бірақ менің басымда: «Айтшы, сен кімсің?» деген сұрақ.