Мои друзья... - КИНО

Пришёл домой и, как всегда, опять один.

Мой дом пустой, но зазвонит вдруг телефон,

И будут в дверь стучать и с улицы кричать,

Что хватит спать.

И пьяный голос скажет: «Дай пожрать.»

Мои друзья всегда идут по жизни маршем,

И остановки только у пивных ларьков.

Мой дом был пуст, теперь народу там полно,

В который раз мои друзья там пьют вино.

И кто-то занял туалет уже давно, разбив окно,

А мне уже, признаться, всё равно.

Мои друзья всегда идут по жизни маршем,

И остановки только у пивных ларьков.

А я смеюсь, хоть мне и не всегда смешно,

И очень злюсь, когда мне говорят,

Что жить вот так, как я сейчас, нельзя.

Но почему?

Ведь я живу.

На это не ответить никому.

Мои друзья всегда идут по жизни маршем,

И остановки только у пивных ларьков.

Үйге келді және әдеттегідей қайтадан жалғыз қалды.

Менің үйім бос, бірақ кенеттен телефон шырылдайды,

Олар есікті қағып, көшеден айқайлайды:

Ұйқы жеткілікті.

Ал мас дауыс: «Мен жеймін» дейді.

Менің достарым әрқашан өмірден өтеді

Ал сыра дүңгіршектеріне ғана тоқтайды.

Менің үйім бос еді, қазір адамға толы

Менің достарым тағы да шарап ішеді.

Әлдекім әжетхананы әлдеқашан басып алып, терезені сындырып,

Мойындауым керек, маған бәрібір.

Менің достарым әрқашан өмірден өтеді

Ал сыра дүңгіршектеріне ғана тоқтайды.

Әрқашан күлкілі болмасам да күлемін,

Және олар маған айтқан кезде қатты ашуланамын

Қазір мен сияқты өмір сүру мүмкін емес.

Неге?

Өйткені, мен өмір сүремін.

Бұған ешкім жауап бере алмайды.

Менің достарым әрқашан өмірден өтеді

Ал сыра дүңгіршектеріне ғана тоқтайды.