Уже вечны... (Интерлюдия) - Хамиль, Каста

— Все кончено.

Их души будут принадлежать мне.

На этот раз ты проиграл!

— Ты собрал одних глупых и безумных.

Это не даст тебе никакой силы.

— У меня будет настоящее войско, души воинов, высшая сила, которая есть в

человеке.

— Хм-м.

И как ты собираешься получить их?

— Я предложу людям вечность!

— Э-э.

Слеп ты!

Черный разум совсем затмил твои глаза.

У этих людей есть дети, внуки и правнуки — длинная цепь поколений.

Они будут передовать мудрость своих предков и хранить знания.

Неужели ты не видишь?

Посмотри!

Они уже вечны!

- Оның соңы.

Олардың жаны маған тиесілі болады.

Бұл жолы сіз жеңілдіңіз!

– Сіз ақымақ, ессіз адамдарды жинап алғансыз.

Ол сізге ешқандай күш бермейді.

- Менде нағыз әскер, жауынгерлердің рухы, ең жоғарғы күш болады

адам.

— Хмм.

Ал сіз оларды қалай аласыз?

«Мен адамдарға мәңгілік сыйлаймын!»

— Ой.

Сен соқырсың!

Қара ақыл көзіңді мүлде басып қалды.

Бұл адамдардың балалары, немерелері мен шөберелері бар - ұрпақтар тізбегі.

Олар ата-бабаның даналығын мұра етіп, білімін сақтайды.

Көре алмайсың ба?

Қараңдар!

Олар қазірдің өзінде мәңгілік!