Феникс - Хамиль, Каста

В новой колеснице лет, с необычайной легкостью,

Пересекая свой несметный возраст, явилась птица.

Оперение искрится, будто бы усердно связано тонкими спицами,

Питаясь лишь частицами звездного света да росой на рассвете,

Пожелав напиться.

Скоро покрывалом ситцевым Укроет ночь-сестрица,

Дабы хватило силы подобно светилу озариться, когда миг приблизиться.

В погребальном костре, став пепла крупицами,

Дав жизни вновь заколоситься.

Припев:

«Гори, гори, гори ясно!

Гори, гори, пора, я знаю!

Гори, гори, гори ясно!

Гори, гори, не угасая!»

В золотой колеснице лет, расшитой нитью гордости,

Пересекая свой преклонный возраст, разведены мосты,

С далекой молодостью, а раньше кони тянули напористее.

«Разбудите, коли снится мне, что я герой давно забытой повести.»

Мне не смириться, пока мой разум расположен в лотосе,

И крепче алмазов мои кости."

Тогда на юбилее в пожарной части

Виноградными гроздьями сыпались почести.

«Молодые, я же вижу, как торопятся, ждут, усну ли я на последнем тосте?»

Словно мозоли от поддельной трости, я теряю дрожь в голосе,

Узнав утренние вести о пожаре высокой сложности.

В горящем доме дети, еще мгновение, и я на месте.

«Да пустите вы!

Знаю, что на пенсии!

Не убедить их мне!»

Остается лишь одно — не допустить беды поможет мне старая лестница.

Надеюсь ребенок малость продержится, надо поторопиться, надо поторопиться.

В огненной колеснице лет, цветущей благородностью,

Пересекая свой зрелый возраст, будь то сестрица, солнце,

Пожарная форма золотит ей волосы.

Двадцать лет назад в газетах пестрели первые полосы,

Одолев ее расспросами О незнакомце,

чье на пожелтевшем фото лицо до сих пор в ее карманах кроется.

Она помнила, как вывел ее за руку,

Шепнув: «Постой!»

ушел в огонь ее герой, прах которого

Достался костру, а душа погребена в ней самой.

Припев:

«Гори, гори, гори ясно!

Гори, гори, пора, я знаю!

Гори, гори, гори ясно!

Гори, гори, не угасая!»

Жылдардың жаңа күймесінде, ерекше оңайлықпен,

Сансыз жасын асқанда құс пайда болды.

Жіңішке тоқылған инелермен мұқият тоқылғандай, қауырсындары жарқырайды,

Таң атқанда жұлдыз сәулесі мен шық бөлшектерімен ғана қоректену,

Мас болғысы келді.

Жақында қарындас түні мақта жамылғымен жабылады,

Сәт жақындаған кезде шам сияқты жанып тұру үшін күш жеткілікті.

Жерлеу отында күл түйіршіктеріне айналады,

Өмірді қайтадан бастауға мүмкіндік беріңіз.

Хор:

«Өрт, күй, жарқыра!

Өрт, күй, уақыт келді, мен білемін!

Күйіп, жанып, жарқыра!

Күй, өшпей жан!».

Тәкаппар жіппен кестеленген жылдар алтын арбасында,

Кәріліктен өтіп, көпірлер тартылады,

Алыстағы жастықпен және бұрынғы аттар жігерлі түрде тартылды.

«Егер мен ұмытылған оқиғаның кейіпкері екенімді түсімде көрсем, мені оят».

Менің санам лотоста болғанша мен қабылдай алмаймын,

Ал менің сүйектерім гауһар тастардан күшті».

Содан кейін өрт сөндіру бөліміндегі мерейтойда

Абыройлар жүзім шоқындай түсті.

«Жастар, мен олардың қалай асығып, күтіп тұрғанын көрдім, мен соңғы тостта ұйықтап қалам ба?»

Жалған таяқтан шыққан мозолей сияқты, мен дауысымдағы треморды жоғалтамын

Күрделілігі жоғары өрт туралы таңғы жаңалықтарды білді.

Өртенген үйде балалар бар, тағы бір сәт, мен сондамын.

«Жіберу!

Мен зейнеткерлікке шыққанымды білемін!

Мен үшін оларды сендірме!»

Бір ғана нәрсе қалды - ескі баспалдақ маған қиындықты болдырмауға көмектеседі.

Бала сәл шыдайды деп үміттенемін, біз асығуымыз керек, асығуымыз керек.

Жылдардың отты күймесінде, тектілікпен гүлденген,

Қарындас болсын, күн болсын, есейген жасыңды,

Өрт сөндірушінің киімі шашын жалатып тұр.

Жиырма жыл бұрын бірінші беттер газеттерге толы,

Оны бейтаныс адам туралы сұрақтармен жеңіп,

сарғайған фотодағы беті әлі қалтасында жасырылған.

Оның қолынан қалай ұстағаны есіне түсті,

Сыбырлап: «Күте тұр!»

оның кейіпкері отқа түсті, оның күлі

Ол отты алды, жан оған көмілді.

Хор:

«Өрт, күй, жарқыра!

Өрт, күй, уақыт келді, мен білемін!

Күйіп, жанып, жарқыра!

Күй, өшпей жан!».