Der Handschuh - Junge Dichter und Denker

Vor seinem Löwengarten,

Das Kampfspiel zu erwarten,

Saß König Franz,

Und um ihn die Großen der Krone,

Und rings auf hohem Balkone

Die Damen in schönem Kranz.

Und wie er winkt mit dem Finger,

Auf tut sich der weite Zwinger,

Und hinein mit bedächtigem Schritt

Ein Löwe tritt

Und sieht sich stumm

Rings um,

Mit langem Gähnen,

Und schüttelt die Mähnen

Und streckt die Glieder

Und legt sich nieder.

Und der König winkt wieder,

Da öffnet sich behend

Ein zweites Tor,

Daraus rennt

Mit wildem Sprunge

Ein Tiger hervor.

Wie der den Löwen erschaut,

Brüllt er laut,

Schlägt mit dem Schweif

Einen furchtbaren Reif,

Und recket die Zunge,

Und im Kreise scheu

Umgeht er den Leu

Grimmig schnurrend,

Drauf streckt er sich murrend

Zur Seite nieder.

Und der König winkt wieder;

Da speit das doppelt geöffnete Haus

Zwei Leoparden auf einmal aus,

Die stürzen mit mutiger Kampfbegier

Auf das Tigertier;

Das packt sie mit seinen grimmigen Tatzen,

Und der Leu mit Gebrüll

Richtet sich auf — da wird’s still;

Und herum im Kreis,

Von Mordsucht heiß,

Lagern sich die greulichen Katzen.

Da fällt von des Altans Rand

Ein Handschuh von schöner Hand

Zwischen den Tiger und den Leun

Mitten hinein.

Und zu Ritter Delorges spottender Weis',

Wendet sich Fräulein Kunigund:

«Herr Ritter, ist Eure Lieb' so heiß,

Wie Ihr mir’s schwört zu jeder Stund,

Ei, so hebt mir den Handschuh auf.»

Und der Ritter in schnellem Lauf

Steigt hinab in den furchtbarn Zwinger

Mit festem Schritte,

Und aus der Ungeheuer Mitte

Nimmt er den Handschuh mit keckem Finger.

Und mit Erstaunen und mit Grauen

Sehen’s die Ritter und Edelfrauen,

Und gelassen bringt er den Handschuh zurück.

Da schallt ihm sein Lob aus jedem Munde,

Aber mit zärtlichem Liebesblick —

Er verheißt ihm sein nahes Glück —

Empfängt ihn Fräulein Kunigunde.

Und er wirft ihr den Handschuh ins Gesicht:

«Den Dank, Dame, begehr ich nicht!»

Und verläßt sie zur selben Stunde.

оның арыстан бақшасының алдында,

Күтетін жекпе-жек ойыны

король Франц отырды,

Оның айналасында тәждің ұлысы,

Айналасы биік балкондарда

Әдемі шоқтағы ханымдар.

Және ол саусағын қалай бұлғайды

Кең Цвингер ашылады,

Және қасақана қадаммен

Арыстан қадам жасайды

Және өзін үнсіз көреді

айнала,

ұзақ есінеумен,

Және жалдарды шайқайды

Және аяқ-қолыңызды созыңыз

Және жатады.

Ал патша тағы да қол бұлғады

Дереу ашылады

екінші гол,

таусылады

Жабайы секірістермен

Жолбарыс шығады.

Ол арыстанды қалай көреді

ол қатты айқайлайды,

Құйрығын қамшылайды

қорқынышты аяз,

және тіліңді шығар

Және шеңберлерде ұялшақ

Ол лейкоздан аулақ болады

қатты мырсылдау,

Сосын керіліп-созылып жатыр

Бүйірге қарай.

Патша тағы да қол бұлғады;

Онда екі есе ашық есік ашылады

Бірден екі қабылан шықты

Олар күресуге батыл ерік-жігермен құлайды

Жолбарыс аңына;

Бұл оны қатал табандарымен ұстайды,

Ал арыстан айқайлады

Тікелейді - ол жерде тыныштық;

Және шеңберлерде

кісі өлтіру ыстық,

Қорқынышты мысықтар жатады.

Содан кейін балконның шетінен құлайды

Әдемі қолмен жасалған қолғап

Жолбарыстар мен Леун арасында

ортасында.

Ал рыцарь Делоргске даналықты келеке ету,

Мисс Кунигунд бұрылып:

«Лорд рыцарь, сіздің махаббатыңыз соншалықты ыстық

Сен маған сағат сайын ант бергендей,

Ей, маған қолғапты ал."

Ал рыцарь жылдам жүгіреді

Қорқынышты питомникке түсіңіз

нық қадамдарымен,

Және құбыжық орталығынан

Қолғапты сыпайы саусағымен алады.

Және таңданыспен және қорқынышпен

Рыцарьлар мен асыл әйелдерді қараңыз,

Және ол сабырлы түрде қолғапты қайтарады.

Сонда оның мақтауы әр ауыздан естіледі,

Бірақ нәзік махаббатпен -

Ол оған жақын бақытын уәде етеді -

Мисс Кунигунде оны қарсы алады.

Ал ол қолғапты оның бетіне лақтырып:

- Мен рахмет айтқым келмейді, ханым!

Және оны сол сағатта тастап кетеді.