Padrino Pelao - Julio Sosa

¡Saraca, muchachos, dequera un casorio!

¡Uy Dio, qué de minas, 'ta todo alfombrao!

Y aquellos pebetes, gorriones de barrio

Acuden gritando: ¡Padrino pelao!

El barrio alborotan con su algarabía;

Allí, en la vereda, se ve entre el montón

El rostro marchito de alguna pebeta

Que ya para siempre perdió su ilusión

Y así, por lo bajo

Las viejas del barrio

Comentan la cosa

Con admiración:

«¿Ha visto, señora

Qué poca vergüenza?

¡Vestirse de blanco

Después que pecó!»

Y un tano cabrero

Rezonga en la puerta

Porque a un cajetiya

Manyó el estofao:

«Aquí, en esta casa

Osté no me entra

Me son dado coenta

Que osté es un colao.»

¡Saraca, muchachos, gritemos más fuerte!

¡Uy Dio, qué amarrete!

Ni un cobre ha tirao…

¡Qué bronca, muchachos!

Se hizo el otario

¡Gritemos, Pulguita!

¡Padrino pelao!

Y aquella pebeta que está en la vereda

Contempla con pena a la novia al pasar

Se llena de angustia su alma marchita

Pensando que nunca tendrá el blanco ajuar

Сарака, балалар, үйлену тойын қалайсыңдар!

Ой, Дио, қандай кеніш, бәрі кілем төселген!

Ал анау пебеттер, көрші торғайлар

Олар айқайлап келеді: Пелао ата!

Төңіректегілер бүлік шығарады;

Сол жерде тротуарда үйінділердің арасынан көрінеді

Кішкентай қыздың қурап қалған беті

Ол өзінің иллюзиясын мәңгілікке жоғалтты

Сонымен, төмен

Маңайдағы кемпірлер

Олар нәрсеге түсініктеме береді

Таңданумен:

— Көрдіңіз бе, ханым?

Қандай ұятсыздық?

ақ киіну

Ол күнә жасағаннан кейін!»

Және тано ешкіші

есік алдында күңкілдеңіз

себебі cajetiya үшін

Бұқтырылған көп:

«Міне, мына үйде

Осте маған сәйкес келмейді

Мен хабардармын

Бұл осте - колао».

Сарака, балалар, қаттырақ айқайлайық!

Құдай-ау, қандай галстук!

Мыс тастаған жоқ...

Не деген шумақтар, жігіттер!

отарио жасалды

Айқайлайық, Бүрге!

Таз ата!

Ал тротуарда тұрған кішкентай қыз

Өтіп бара жатқан келінге мұңайып қарайды

Оның қураған жаны мұңға толады

Ешқашан ақ шалбар болмайды деп ойлап