Endstation - Joel Brandenstein, Moses Pelham

Wir zusamm’n, leere U-Bahn

Durch die Nacht und durch den Nebel

Fühlt sich an wie Malediven

Wie wir lachen, wie wir schweben

Mit deinem Kopf an meiner Schulter

Der Regen trommelt auf den Scheiben

Ich könnt für immer, immer bleiben

Wir sind längst schon gescheitert

Doch wir träumen immer weiter

Jeden Tag, auf jeder Fahrt

Während die gleiche Stimme sagt

«Aussteigen, Endstation!»

Kennen das Ende schon

Unsere Reise ist vorbei

Ich weiß, es ist ungewohnt, wenn sich kein Kampf mehr lohnt

Doch unsre Reise ist hier vorbei

Endstation

Ich musste diese Zeilen schreiben, während alle schliefen

Du und ich werden 'ne Einheit bleiben, bis auf die Malediven

Gegen alle Krisen, wir war’n manches Mal tiefer

Du sagst: «Ich kann es nie wieder», doch was dein Mann ist, Habiba

Ist 'n andres Kaliber, ich meine andere Waffen

Das, was wir haben, ist deeper, mir ist gleich, was der Schaffner sagt

Ich kämpf' schon so lang mit Blut und leit' grad die Wende ein

Am Ende wird alles gut — Scheitern kann nicht das Ende sein

Jetzt schreist du: «Machst du Witze?

Wir sind so am Arsch!»

Aber ich, ich bleib' hier sitzen, so wie Rosa Parks

Du weißt, ich kenne dich von allen Seiten, komm schon, Liebes

Diese Reise endet nicht vor dem Erreichen unsres Zieles

Aussteigen, Endstation!

Kennen das Ende schon

Unsere Reise ist vorbei

Ich weiß, es ist ungewohnt, wenn sich kein Kampf mehr lohnt

Doch unsre Reise ist hier vorbei

Endstation

Und ich weiß, dass es scheiße ist

Wir entgleisen, ich will das nicht

Muss die Notbremse zieh’n

Wir rasen drauf zu, unser Herz auf den Schien’n

Uns längst überrollt, unser Gegengift

Auf halber Strecke so krank, ich will das nicht

Ich will das nicht

Aussteigen, Endstation!

Kennen das Ende schon

Unsere Reise ist vorbei

Ich weiß, es ist ungewohnt, wenn sich kein Kampf mehr lohnt

Doch unsre Reise ist hier vorbei

Endstation

Біз біргеміз, бос метро

Түнде және тұман арқылы

Мальдив аралдары сияқты

Біз қалай күлеміз, қалай жүземіз

Басыңды иығыма қойып

Жаңбыр әйнектерді соғады

Мен мәңгі қала аламын

Біз баяғыда сәтсіздікке ұшырадық

Бірақ біз армандай береміз

Әр күн сайын, әр сапарда

Сол дауыс айтады

-Түс, соңғы аялдама!

Соңын білесің ғой

Біздің саяхатымыз аяқталды

Мен күресудің қажеті болмай қалғанда, бұл әдеттен тыс екенін білемін

Бірақ біздің саяхатымыз осында аяқталады

соңғы тағайындалу пункті

Бұл жолдарды бәрі ұйықтап жатқанда жазуға тура келді

Сіз және мен Мальдив аралдарын қоспағанда бірлік болып қала береміз

Барлық дағдарыстарға қарсы біз кейде тереңірек болдық

Сіз: «Мен мұны енді ешқашан жасай алмаймын» дейсіз, бірақ сіздің күйеуіңіз қандай Хабиба

Бұл басқа калибрлі, мен әртүрлі қаруларды айтамын

Біздегілер тереңірек, дирижердің не айтатыны маған бәрібір

Қанша уақыт бойы қанмен күресіп келемін, мен жағдайды өзгертейін деп жатырмын

Соңында бәрі жақсы болады - сәтсіздіктің соңы болуы мүмкін емес

Енді сіз айқайлайсыз: «Әзілдедің бе?

Біз сондай абдырап қалдық!»

Бірақ мен, мен мұнда Роза Паркс сияқты отырамын

Білесің бе, мен сені жан-жақтан танимын, жүр жаным

Бұл сапар біз межелі жерге жеткенше аяқталмайды

Түсіңіз, жолдың соңы!

Соңын білесің ғой

Біздің саяхатымыз аяқталды

Мен күресудің қажеті болмай қалғанда, бұл әдеттен тыс екенін білемін

Бірақ біздің саяхатымыз осында аяқталады

соңғы тағайындалу пункті

Және мен бұл жағымсыз екенін білемін

Біз рельстен шығып кеттік, мен мұны қаламаймын

Төтенше тежегішті тарту керек

Біз соған қарай жүгіреміз, жүрегіміз рельсте

Бізді баяғыда жеңді, антидотымыз

Жартылай ауырғаным сонша, мен мұны қаламаймын

Мен мұны қаламаймын

Түсіңіз, жолдың соңы!

Соңын білесің ғой

Біздің саяхатымыз аяқталды

Мен күресудің қажеті болмай қалғанда, бұл әдеттен тыс екенін білемін

Бірақ біздің саяхатымыз осында аяқталады

соңғы тағайындалу пункті