Where Are You Now, My Son? - Joan Baez

It’s walking to the battleground that always makes me cry

I’ve met so few folks in my time who weren’t afraid to die

But dawn bleeds with the people here and morning skies are red

As young girls load up bicycles with flowers for the dead

An aging woman picks along the craters and the rubble

A piece of cloth, a bit of shoe, a whole lifetime of trouble

A sobbing chant comes from her throat and splits the morning air

The single son she had last night is buried under her

They say that the war is done

Where are you now, my son?

An old man with unsteady gait and beard of ancient white

Bent to the ground with arms outstretched faltering in his plight

I took his hand to steady him, he stood and did not turn

But smiled and wept and bowed and mumbled softly, «Danke shoen»

The children on the roadsides of the villages and towns

Would stand around us laughing as we stood like giant clowns

The mourning bands told whom they’d lost by last night’s phantom messenger

And they spoke their only words in English, «Johnson, Nixon, Kissinger»

Now that the war’s being won

Where are you now, my son?

The siren gives a running break to those who live in town

Take the children and the blankets to the concrete underground

Sometimes we’d sing and joke and paint bright pictures on the wall

And wonder if we would die well and if we’d loved at all

The helmetless defiant ones sit on the curb and stare

At tracers flashing through the sky and planes bursting in air

But way out in the villages no warning comes before a blast

That means a sleeping child will never make it to the door

The days of our youth were fun

Where are you now, my son?

From the distant cabins in the sky where no man hears the sound

Of death on earth from his own bombs, six pilots were shot down

Next day six hulking bandaged men were dazzled by a room

Of newsmen.

Sally keep the faith, let’s hope this war ends soon

In a damaged prison camp where they no longer had command

They shook their heads, what irony, we thought peace was at hand

The preacher read a Christmas prayer and the men kneeled on the ground

Then sheepishly asked me to sing «They Drove Old Dixie Down»

Yours was the righteous gun

Where are you now, my son?

We gathered in the lobby celebrating Chrismas Eve

The French, the Poles, the Indians, Cubans and Vietnamese

The tiny tree our host had fixed sweetened familiar psalms

But the most sacred of Christmas prayers was shattered by the bombs

So back into the shelter where two lovely women rose

And with a brilliance and a fierceness and a gentleness which froze

The rest of us to silence as their voices soared with joy

Outshining every bomb that fell that night upon Hanoi

With bravery we have sun

But where are you now, my son?

Oh people of the shelters what a gift you’ve given me

To smile at me and quietly let me share your agony

And I can only bow in utter humbleness and ask

Forgiveness and forgiveness for the things we’ve brought to pass

The black pyjama’d culture that we tried to kill with pellet holes

And rows of tiny coffins we’ve paid for with our souls

Have built a spirit seldom seen in women and in men

And the white flower of Bac Mai will surely blossom once again

I’ve heard that the war is done

Then where are you now, my son?

Ол мені үнемі жылататын шайқас алаңына бара жатыр

Мен өз уақытымда өлуден қорықпайтын адамдарды аз кездестірдім

Бірақ мұндағы адамдармен таң атып, таңғы аспан қызыл

Жас қыздар марқұмдарға арналған гүл шоқтарын велосипедтерге тиеп жатқанда

Қартайған әйел шұңқырлар мен үйінділерді жинап жатыр

Бір мата , бір аяқ       өмір    мәселе 

Оның көмейінен жылау дауысы шығып, таңғы ауаны екіге бөледі

Оның астында кеше түнде жалғызбасты ұлы жерленген

Олар соғыс бітті дейді

Қазір қайдасың, балам?

Ежелгі ақ сақалды, жүрісі тұрақсыз қарт

Қолдарын жайып жерге еңкейіп, күйзеліп қалды

Мен оның қолын ұстап тұрдым, ол тұрды бұрылмады

Бірақ күліп, жылап, тағзым етіп, ақырын ғана міңгірледі: «Дәңке шұңқыр»

Ауылдар мен қалалардың жол бойындағы балалар

Алып сайқымазақтар сияқты тұрғандай, айналамызда күліп алар едік

Қайғылы топтар кеше түнгі елес хабаршы арқылы кімнен айырылғанын айтты

Олар ағылшын тілінде жалғыз сөздерін айтты: «Джонсон, Никсон, Киссинджер»

Енді соғыс жеңіп жатыр

Қазір қайдасың, балам?

Сирена қалада тұратындарға үзіліс береді

Балалар мен көрпелерді бетонды жер астына апарыңыз

Кейде біз ән айтып, әзілдесіп, қабырғаға жарқын суреттер саламыз

Және егер біз жақсы өлемін бе, ал егер біз бәрін жақсы көретін болсақ

Дулығасыз қарсылар жол жиегіне отырып, қарап тұрады

Аспанда жыпылықтайтын тракерлер мен әуеде жарылған ұшақтарда

Бірақ ауылдарда жарылыс алдында ешбір ескерту болмайды

Бұл ұйықтап жатқан бала ешқашан есікке  кірмейді дегенді білдіреді

Жастардың күндері көңілді болды

Қазір қайдасың, балам?

Дыбысты ешкім естімейтін аспандағы шалғайдағы кабиналардан

Өзінің бомбаларынан жер бетінде қаза болған алты ұшқыш атып өлтірілді

Келесі күні бір бөлмеде таңылған алты үлкен ер адамды таң қалдырды

Жаңалықтар

Салли сенімін сақтаңыз, бұл соғыс тезірек аяқталады деп үміттенейік

Бүлінген түрме лагерінде олар бұдан былай бұйырылмады

Олар бастарын шайқады, қандай ирония, біз татулық жақын болды деп ойладық

Уағызшы рождестволық дұға оқып, ер адамдар жерге тізерлеп отырды

Сосын меннен «Олар ескі Диксиді түсірді» әнін айтуымды өтінді.

Сіздікі әділ мылтық болды

Қазір қайдасың, балам?

Рождество қарсаңын тойлау үшін                                    |

Француздар, поляктар, үндістер, кубалар және вьетнамдықтар

Біздің үй иесінің кішкентай ағашы тәтті таныс забур жырларын бекітті

Бірақ рождестволық дұғалардың ең қасиеттісі бомбалардың әсерінен бұзылды

Екі сүйкімді әйел көтерілген баспанаға қайта оралыңыз

Жылтырлығымен, қатыгездігімен және қатып қалған жұмсақтығымен

Қалғандары дауыстары қуаныштан көтеріліп, үндемеу үшін

Сол түні Ханойға түскен әрбір бомбаның жарқырауы

Батылдықпен бізде күн бар

Бірақ сен қазір қайдасың, балам?

Уа, баспана тұрғындары, сендер маған қандай сыйлық жасадыңдар

Маған  күліп              және сенің азапты мен бөлісуге  рұқсат ет

Мен тек кішіпейілділікпен бас иіп, сұрай аламын

Біз жасаған нәрселер үшін кешірім мен кешірім

Біз түйіршік саңылауларымен өлтіруге тырысқан қара пижама мәдениеті

Кішкентай табыттардың қатарын біз жанымызбен төледік

Әйелдер мен ерлерде сирек кездесетін рухты қалыптастырдым

Ал Бак Майдың ақ гүлі тағы да гүлдейді

Соғыс бітті деп естідім

Сонда сен қазір қайдасың, балам?