Three Horses - Joan Baez

In the early dawn a stallion white

Prances the hills in the morning light

His bridle is painted with thunder and gold

Orchids and dragons, pale knights of old

He is the horse of the ages past

And now the children run to see

The stallion on the hill

Bringing bags of apples

And of clover they have filled

And the white horse tells his stories

Of the days now past and gone

And the children stand a-wondering

Believing every song

How brightly glows the past

When the sun is high comes a mare so red

Trampling the graves of the living and dead

Her mantle is heavy with mirrors and glass

All is reflected when the red mare does pass

She is the horse of the here and now

And now there is confusion

Amongst the children on the hill

They cling to one another

And no longer can be still

While the red mare’s voice is trembling

With a rare and mighty call

The children start remembering

The bearers and the pall

And though their many-colored sweaters

Are reflected in the glass

And though the sun shines down upon them

They are frightened in the grass

How stark is the here and now

When night does fall comes a stallion black

So proud and tall he never looks back

He wears him no emeralds, silver and gold

Not even a covering to keep him from cold

He is the horse of the years to come

And I will get me down

Before this steed upon my knees

And sing to him the sorrows

Of a thousand centuries

And the children now will scatter

As their mothers call them home

For the sadness of the evening horse

No child has ever known

And I will hang about him

A bell that’s never rung

And thank him for the many words

Which from his throat have never sprung

And I’ll thank God and all the angels

That the stallion of the evening

The black horse of the future

Comes to earth but has no tongue

Таң атқанда ақ айғыр

Таңертеңгі жарықта төбелерді басып жүреді

Оның ауыздығы күн күркіреуі мен алтынмен боялған

Орхидеялар мен айдаһарлар, ескінің ақшыл рыцарлары

Ол                                        ес ес асырлар          ат    ат         асыр             асыр           асыр  ат  ат             өткен   ғасыр  жылқы  

Ал енді балалар көруге  жүгіріп                                                                                                        Ал енді балалар                                     |

Төбедегі айғыр

Қалталар алма алып келе жатыр

Олар беде толтырды

Ал ақ боз ат өз әңгімелерін айтады

Қазір өткен және өткен күндер

Ал балалар таңырқап тұрады

Әр әнге сену

Өткен күн қандай жарқырайды

Күн көтерілгенде, қызарған бие келеді

Тірілер мен өлілердің бейіттерін таптау

Оның мантиясы айна мен әйнекпен ауыр

Қызыл бие өткенде, бәрі көрінеді

Ол осы жерде және қазір жылқы

Енді                                                            

Төбедегі балалардың арасында

Олар бір-біріне жабысады

Енді тұра болмайды

Қызыл биенің даусы дірілдеп тұрғанда

Сирек және күшті қоңыраумен

Балалар еске түсіре бастайды

Тасымалдаушылар мен палл

Және олардың түрлі-түсті жемпірлері болса да

Әйнекте көрсетілген

Оларға күн сәулесі түссе де

Олар шөпте қорқады

Мұнда және қазір қаншалықты айқын

Түн түскенде қара айғыр келеді

                                                                       мақтаныш                  бойы    ешқашан  ешқашан ешқашан                         ұзын бойлы бойлы бойлы бойлы ол

Ол оған изумруд, күміс пен алтын кигізбейді

Оны суықтан сақтайтын жамылғы да жоқ

Ол жыл аттары келеді

Ал мен мені жүргіземін

Бұл тізерлеп тұрған аттың алдында

Оған қайғы-қасіретті ән айт

Мың ғасырлар

Ал балалар енді шашырап кетеді

Аналары оларды үй деп атайды

Кешкі аттың қайғысы үшін

Ешбір бала ешқашан білмеген

Мен ол туралы сырласамын

Ешқашан соғылмайтын қоңырау

Және көп сөздері үшін оған рахмет

Оның көмейінен ешқашан шықпаған

Мен Құдайға және барлық періштелерге алғыс айтамын

Сол кеш айғыры

Болашақтың қара тұлпары

Жерге келеді, бірақ тілі жоқ