Gabriel And Me - Joan Baez

The grey quiet horse wears the reins of dawn

And nobody knows what mountain he’s from

In his mouth he carries the golden key

And nobody sees him but Gabriel and me

Gabriel and me

His nose is silver and his mane is white

His eyes are black and starry like night

So softly he splashes his hoofs in the sea

That nobody hears him but Gabriel and me

Gabriel and me

He comes in the morning when the air is still

He races the sun and he always will

We raise up the window and call through the trees

Oh we’d love to fly with you, Gabriel and me

Gabriel and me

For your back is wingless and there’s room for two

We’ll mount from a tree and ride straight on through

But I guess you’re wiser than I thought you’d be

For you never will listen to Gabriel and me

Gabriel and me

For you know that one day we’ll forget to wake

Call it destiny, call it fate

You’ll nuzzle us softly and so silently

We’ll ride in the morning, Gabriel and me

With the golden key

Gabriel and me

Forever to the sea

Тыныш сұр ат таңның тізгінін тағады

Оның қай таудан екенін ешкім білмейді

Аузында ол алтын кілтті ұстайды

Және оны Жәбірейіл екеумізден басқа ешкім көрмейді

Жәбірейіл және мен

Мұрнының                               |

Оның көздері түн сияқты қара және жұлдызды

Ол тұяғын теңізге ақырын шашады

Оны Жәбірейіл екеумізден басқа ешкім естімейді

Жәбірейіл және мен

Ол таңертең ауа әлі де бар

Ол күнмен жарысады және әрқашан жарысады

Біз терезені көтереміз де, ағаштар арқылы шақырамыз

О, біз сенімен, Габриэль және менімен бірге ұшқымыз келеді

Жәбірейіл және мен

Өйткені сіздің арқаңыз қанатсыз және екі адамға орын бар

Біз ағаштан тауып, тікелей қарай жүреміз

Бірақ сіз мен ойлағаннан да данасыз деп ойлаймын

Өйткені сен Жәбірейіл екеумізді ешқашан тыңдамайсың

Жәбірейіл және мен

Бір күні оянуды ұмытып кететінімізді білесіз

Тағдыр деңіз, тағдыр деңіз

Сіз бізді ақырын әрі үнсіз итермелейсіз

Жәбірейіл екеуміз таңертең мінеміз

Алтын кілтпен

Жәбірейіл және мен

Мәңгі теңізге