Korpens Saga - Finntroll

Jag sag min här av troll och vätte.

Slappa spjut sa langt ögat mätte.

Tusende kroppar alla döda och svala.

Min arme ur skogen nu lag i dvala.

Da sjöng honan mörk en sang av hat.

Hon lovade bort gravor själar till mat.

At en dyster ande ur springornas rike.

En runa ristades aldrig skadats en like.

Som en blixt i natten av eldens färg.

En kraft som kväljde i kött och märg.

En tunga av illdad och sottig svärta.

Nu hördes et skrik av tusens smärta.

Skogens topp och klippans kant som värn.

Svart som askmoln och skogens tjärn.

Fjädrar nu spreta där skinnet voro.

Till tiders slut de nu ropa sin oro.

Sa miste rivarn sin bror av kamp.

De flög sin väg till världens kant.

Av ett glömt och fasligt trolldoms dad.

Det förkolnade sinnet kände ingen nad.

Nu faller skyars svarta mästare.

Slagsfältets kall och likets kyla.

Än fulla av slagens rus och svekets hat.

De gnaga utan ära pa krigets ruttna mat.

… till Tiders ände.

The Tale Of The Raven

I saw my horde of trolls and wraiths

Bent spears as far as the eye can see

A thousand bodies all dead and cold

My forest army now lies in hibernation

Then she sang a dark tune of hate

She promised gifts, souls for food

To a somber spirit from the kingdom of twilight

A rune etched, one never before seen

Like a lightning bolt in the night with firey color

A force that swells in flesh and marrow

A tongue of ill omen and black stains

Now heard are screams of thousands in pain

Treetops and mountain peaks for leverage

Black as thunderheads and forest bogs

Feathers sprouting where skin once was

Til the end of time they proclaim their worries

So did the shredder lost his brother in war

They flew to the edge of the world

By a forgotten and sinister magic

The charred spirit felt no remorse

Now falls the master of black skies

The call of the battle and the chill of the corpse

Still filled with the heat of battle and burning hate

They feed without honor on the rotting remains of war

…until the end of Time

Мен тролльдер мен судан тұратын армиямды айттым.

Көзге көрінетіндей жылтыр найзалар.

Мың дененің бәрі өлі және салқын.

Менің орманнан шыққан қолым қазір ұйықтап жатыр.

Содан кейін әйел өшпенділік әнін қараңғылықпен айтты.

Ол қабірлердің жанын тамаққа алып кетуге уәде берді.

Бұл Жарықтар патшалығынан мұңды рух.

Руна ойылған лайк ешқашан зақымдалмаған.

Түнгі оттың жарқылындай.

Ет пен сүйекке тұншықтырған күш.

Күйген қара тіл.

Енді мыңдаған азаптың зары естілді.

Қорғаныс ретінде орманның басы мен жартастың шеті.

Күлді бұлттар мен орман тоғандарындай қара.

Терілер орналасқан жерде қазір қауырсындар тарады.

Уақыт өте келе олар қазір өз алаңдарынан айқайлайды.

Са реварн ағасынан соғыс                                                                                                                    

Олар әлемнің шетіне ұшып кетті.

Ұмытылған және қорқынышты сиқыршылық туралы.

Күйіп кеткен сана ешбір реніш сезінбеді.

Қазір аспанның қара чемпиондары құлап жатыр.

Майдан даласының салқыны мен өліктің салқыны.

Әлі де шайқастың мастығы мен сатқындықты жек көру.

Соғыстың шірік асын намыссыз кемірді.

... ақырзаманға дейін.

Қарғаның ертегісі

Мен өзімнің тролльдер мен врейттердің ордасын көрдім

Бүгілген найзалар көзге көрінетіндей

Мың дененің бәрі өлі және суық

Менің орман әскерім қазір қысқы ұйқыда жатыр

Содан кейін ол жек көрушіліктің қараңғы әуенін айтты

Ол сыйлықтарға, тамаққа жандарға уәде берді

Ымырт патшалығынан мұңды рухқа

Руна оюланған, бұрын-соңды болмаған

Түндегі найзағайдай отты түсімен

Ет пен сүйекте ісінетін күш

Жамандық пен қара дақтардың тілі

Қазір мыңдаған адамның айқайы естіледі

Левередж үшін ағаш шыңдары мен тау шыңдары

Найзағай мен орман батпақтарындай қара

Бір кездері тері болған жерде қауырсындар өседі

Уақыттың соңына дейін олар өз уайымдарын жариялайды

Ұсақтаушы да соғыста ағасынан айырылды

Олар дүниенің шетіне ұшып кетті

Ұмытылған және қорқынышты сиқырмен

Өртенген рух еш өкінген жоқ

Енді қара аспанның иесі құлады

Шайқас үні мен өліктің салқыны

Әлі де шайқас пен өшпенділікке толы

Олар соғыстың шіріген қалдықтарымен намыссыз қоректенеді

...заманның соңына дейін