Les gens riaient - Fernandel

Je ne sais pas pourquoi, quand je parlais, les gens riaient

Je ne sais pas pourquoi, depuis toujours, c'était comme ça

A l'école, déjà tout enfant,

Lorsque je répondais: «Présent !»

Toute la classe, riait, riait !

Et ces rires, me rendaient triste…

Mais la vie n’est pas une scène

Et souvent j’avais de la peine

Et les gens, qui riaient sans savoir

C’est bizarre…

Comme tout le monde, j’ai eu vingt ans,

Je suis parti au régiment,

Tous mes copains, riaient, riaient !

Et ces rires, me rendaient triste…

J'étais toujours sur la sellette,

Comme un troupier d’une opérette.

Les gens riaient sans savoir,

C’est bizarre…

Puis un jour, j’ai connu l’amour,

J’ai dit: «Je t’aimerai toujours !»

Mais la fille, riait, riait !

Et ses rires m’ont rendu triste…

J’me suis dit: «T'as pas trop de veine.»

Mais j’ai eu beaucoup de la peine.

Les gens riaient de me voir,

C’est bizarre…

Un jour j’en ai fait mon métier

Un peu forcé, presque obligé,

Et le public, riait, riait !

Et je n'étais plus triste !

J’avais trouvé mon existence

Et quelquefois quand je repense

Aux gens qui riaient de me voir

C’est bizarre…

Maintenant, je sais pourquoi, quand je parlais, les gens riaient

Maintenant, je sais pourquoi, quand j’suis heureux comme ça

Мен сөйлеп тұрғанда неге күлетінін білмеймін

Неге үнемі осылай болғанын білмеймін

Мектепте, бала кезімізде,

Мен: «Сыйлық!» деп жауап бергенімде.

Бүкіл сынып күлді, күлді!

Ал бұл күлкілер мені мұңайтты...

Бірақ өмір сахна емес

Және жиі ауыратынмын

Ал, білмей күлген халық

Біртүрлі...

Басқалар сияқты мен де жиырма жаста едім,

Мен полкке бардым,

Барлық достарым күлді, күлді!

Ал бұл күлкілер мені мұңайтты...

Мен әрқашан ыстық орындықта болдым,

Опереттадан шыққан труппа сияқты.

Адамдар білмей күлді,

Біртүрлі...

Бір күні мен махаббатты білдім,

Мен: «Мен сені әрқашан жақсы көремін!» дедім.

Бірақ қыз күлді, күлді!

Ал оның күлкісі мені қынжылтты...

«Сіздің жолы болмай тұр» деп іштей ойладым.

Бірақ мен қатты ауырдым.

Адамдар мені көріп күлді,

Біртүрлі...

Бір күні мен оны жұмысыма айналдырдым

Біраз мәжбүрлі, дерлік мәжбүрлі,

Ал көрермендер күлді, күлді!

Ал мен енді мұңаймадым!

Мен өз болмысымды таптым

Ал кейде ойыма оралғанда

Мені көріп күлген адамдарға

Біртүрлі...

Мен сөйлескенде адамдардың неге күлетінін енді түсіндім

Неге екенін енді түсіндім, осылай қуанғанымда