König von Thule - faun

Es war ein König in Thule

Gar treu bis an sein Grab

Dem sterbend seine Buhle

Einen goldnen Becher gab

Es ging ihm nichts darüber

Er leert ihn jeden Schmaus;

Die Augen gingen ihm rüber

So oft er trank daraus

Und als er kam zu sterben

Zählt er seine Städt im Reich

Gönnt alles seinen Erben

Den Becher nicht zugleich

Er saß beim Königsmahle

Die Ritter um ihn her

Im hohem Vätersaale

Dort auf dem Schloß am Meer

Dort stand der alte Zecher

Trank letzte Lebensglut

Und warf den heil’gen Becher

Hinunter in die Flut

Er sah ihn stürzen, trinken

Und sinken in das Meer

Die Augen täten ihm sinken

Trank nie einen Tropfen mehr

Туледе патша болған

Бейітіне адал

Оның ғашығы өліп жатыр

Алтын кесе берді

Ол бұған мән бермеді

Ол әр мейрамды төгеді;

Көзі төңкерілді

Ол оны жиі ішкен сайын

Ал ол өлуге келгенде

Ол патшалықтағы қалаларын санай ма?

Оның мұрагерлеріне бәрін бер

Бір уақытта шыныаяқ емес

Ол корольдік дастарханға отырды

Оның айналасындағы рыцарьлар

Биік әкенің залында

Онда теңіз жағасындағы қамалда

Сол жерде қарт сауықшы тұрды

Өмірдің соңғы шоғын ішті

Және қасиетті тостағанды ​​лақтырды

Толқын астында

Оның құлап жатқанын көрді

Және теңізге батады

Көзі салбырап қалатын

Ешқашан басқа тамшысын ішпедім