Der stille Grund - faun

Der Mondenschein verwirret

Die Tler weit und breit,

Die Bchlein, wie verirret,

Gehen durch die Einsamkeit.

Da drben sah ich stehen

Den Wald auf steiler Hh,

Die finstern Tannen sehen*

In einen tiefen See.

Ein Kahn wohl sah ich ragen,

Doch niemand, der ihn lenkt',

Das Ruder war zerschlagen,

Das Schifflein halb versenkt.

Eine Nixe auf dem Steine

Flocht dort ihr goldnes Haar,

Sie meint' sie, ware alleine,

Und sang so wunderbar.

Sie sang und sang, in den Bumen

Und Quellen rauscht' es sacht,

Und flsterte wie in Trumen

Die mondbeglnzte Nacht.

Ich aber stand erschrocken,

Denn ber Wald und Kluft

Klangen die Morgenglocken

Schon ferne durch die Luft.

Und htt ich nicht vernommen

Den Klang zu guter Stund,

Ware nimmermehr gekommen

Aus diesem stillen Grund.

Ай сәулесі шатастырады

Алыстағы аңғарлар,

Кішкентай кітаптар, қалай адасқан,

жалғыздықпен жүру

Мен оның сол жерде тұрғанын көрдім

Тік төбедегі орман,

қара шыршаларды қараңыз*

Терең көлге.

Мен қайықтың станокын көрдім

Бірақ оған жол көрсететін ешкім жоқ

Есік сынды

Кеме жартылай батып кетті.

Тас үстіндегі су перісі

алтын шаштарын өріп тастады,

Ол жалғыз екенін айтты

Және өте әдемі ән айтты.

Ол ағаштарда ән айтып, ән айтты

Ал серіппелер ол ақырын сыбдырлады,

Және түс көргендей сыбырлады

Айлы түн.

Бірақ мен қорқып тұрдым

Өйткені орман мен шыңыраудың үстінде

Таңертеңгі қоңыраулар соғылды

Қазірдің өзінде ауа арқылы алыс.

Ал мен естімедім

Жақсы сағаттағы дыбыс,

Тауар ешқашан келмеді

Осы үнсіз себеппен.