Il giorno più lungo - Etta Scollo

Fu come il primo respiro della vita

Con gli occhi aperti a catturate il sole

Fino alla curva che dietro al mare muore

Senza timore, senza parole

Fu come perdere la terra sotto ai piedi

O correre giù per le scale ad occhi chiusi

A questo vortice il mio istinto si legava

Non mi voltai, non seppi mai

E quello fu il giorno più lungo della mia vita

E fu l’urgenza che per sempre mi ha segnata

Con l’incoscienza di «un'eterna innamorata»

Non mi spiegai, non chiesi mai

C'é sempre un giorno, il più lungo della vita

Ti mette dentro una voce mai sopita

E quando credi di essere arrivato ormai

Ti dice: «lascia… tutto e vai!»

Prendi e vai… prendi e vai…

Бұл өмірдің алғашқы тынысы сияқты болды

Күнді ұстау үшін көздеріңді ашып

Теңіздің артында өлетін қисыққа дейін

Қорқынышсыз, сөзсіз

Бұл аяғыңның астындағы жерден айырылғандай болды

Немесе баспалдақпен көзіңізді жұмып жүгіріңіз

Менің түйсігім осы құйынға байланған болатын

Айналмадым, білмедім

Және бұл менің өмірімдегі ең ұзақ күн болды

Және бұл мені мәңгілікке таң қалдырған асығыс болды

«Мәңгілік ғашық» санасыздығымен

Мен түсіндірмедім, ешқашан сұрамадым

Әрқашан өмірде ең ұзақ күн бар

Ол сіздің ішіңізге ешқашан тыныш емес дауысты енгізеді

Сіз қазір келдім деп ойлаған кезде

Ол сізге: «... бәрін тастап, кет!» дейді.

Ұстаңыз және кетіңіз ... ұстаңыз және кетіңіз ...