Naquela Mesa - Elizeth Cardoso, Sergio Bittencourt

Naquela mesa ele sentava sempre

E me dizia sempre o que é viver melhor

Naquela mesa ele contava histórias

Que hoje na memória eu guardo e sei de cor

Naquela mesa ele juntava gente

E contava contente o que fez de manhã

E nos seus olhos era tanto brilho

Que mais que seu filho

Eu fiquei seu fã

Eu não sabia que doía tanto

Uma mesa num canto, uma casa e um jardim

Se eu soubesse o quanto dói a vida

Essa dor tão doída, não doía assim

Agora resta uma mesa na sala

E hoje ninguém mais fala do seu bandolim

Naquela mesa ta faltando ele

E a saudade dele ta doendo em mim

Naquela mesa ta faltando ele

E a saudade dele ta doendo em mim

Сол үстелде ол үнемі отыратын

Ол маған әрқашан жақсырақ өмір сүрудің не екенін айтты

Сол дастарханда ол әңгімелер айтты

Соны бүгін жадымда сақтап, жатқа білемін

Сол дастарханға ол адамдарды жинады

Ал таңертең не істегенін айтып қуанып қалды

Ал сенің көздеріңде қаншама жылтыр болды

Ұлыңнан не артық

Мен сенің фанатыңа айналдым

Мен оның соншалықты ауырғанын білмедім

Бұрыштағы үстел, үй мен бақша

Өмірдің қаншалықты ауыр екенін білсем ғой

Бұл ауырсыну соншалықты ауырды, бұлай ауыртпады

Қазір бөлмеде үстел бар

Бүгін, бұдан былай олардың Мандолин туралы ешкім сөйлеспейді

Сол үстелде ол жоқ еді

Ал оның сағынышы жанымды ауыртып жатыр

Сол үстелде ол жоқ еді

Ал оның сағынышы жанымды ауыртып жатыр