Старые сны - Ангел НеБес

Разметавшийся сон за экраном окна,

расплетающий ткани забытых мелодий,

несущийся вором по чердакам —

хозяин бескрайних ночных угодий.

Как приколотый ночью к гранитному дну,

я фарфоровой куклой, пугающей день,

снова здесь остаюсь в поседевшем бреду,

и опять отпускаю на свет свою тень.

Черной лиговской пылью на старом окне

остаются забытые с детства слова,

а уроки огня, как уроки зимы,

ярко-белыми прядями на головах.

Кто отважится лечь на холодный асфальт

между статуй деревьев музея-двора,

чтоб отдать в этот город хоть каплю тепла

чтобы было сейчас, а не только вчера.

Уходящие песни отпущены вверх,

я не слышу начал, я не вижу хвостов,

только несколько перьев лежат на земле,

как лежат на земле и других городов.

Разводные мосты, заводные дома

перечеркнуты снегом, как старые сны,

не растает ли вместе со снами и он —

этот город Любви, этот город Войны.

А на пыльном стекле только след от минут-

в сотый раз мое время меняет свой цвет,

уходя — уходи, забывая — забудь,

то, что знаешь сейчас — вот сейчас уже нет.

По музеям любви, по музеям беды

пробираются тени безжалостных снов,

снова белая ночь, погасившая дни

и забытые тени прошлых веков.

Но, как безжалостны старые сны

в колодцах пустых дворов,

и тают сомнения в свете Луны,

и время выходит из берегов…

Терезе экранының ар жағында шашыраңқы арман,

ұмытылған әуендердің тоқыма маталары,

ұры сияқты шатырлар арқылы жүгіру -

шексіз түндік жерлердің иесі.

Түнде гранит түбіне қадалғандай,

Мен күнді қорқытатын фарфор қуыршақпын,

мұнда мен тағы да сұр шашты делирийде қалдым,

және тағы да мен өз көлеңкемді жарыққа жіберемін.

Ескі терезедегі қара лигиялық шаң

бала кезден ұмытылған сөздер қалады,

Ал от сабақтары қыстың сабақтарындай,

олардың бастарында ашық ақ жіптер.

Суық асфальтқа жатуға кім дәті барады

мұражай ауласындағы ағаштардың мүсіндері арасында,

бұл қалаға бір тамшы болса да жылу беру

кеше ғана емес, қазір болу.

Шығарылатын әндер

Мен бастамаларды естімеймін, құйрықты көрмеймін,

жерде бірнеше қауырсын ғана жатыр,

олар жерде және басқа қалаларда жатқандықтан.

Тартқыш көпірлер, сағаттық үйлер

қармен сызылған, ескі армандар сияқты,

ол армандармен бірге ерімей ме, және ол -

бұл махаббат қаласы, бұл соғыс қаласы.

Ал шаң басқан шыныда минуттардың ізі ғана қалады

Менің уақытым жүзінші рет түсін өзгертеді,

кету - кету, ұмыту - ұмыту,

қазір білетіндеріңіз жойылды.

Махаббат мұражайлары арқылы, қиыншылық мұражайлары арқылы

мейірімсіз армандардың көлеңкесі,

тағы да күндерді сөндірген ақ түн

және өткен дәуірлердің ұмытылған көлеңкелері.

Бірақ ескі армандар қаншалықты аяусыз

бос аулалардың құдықтарында,

ал күдіктер ай сәулесінде ериді,

ал уақыт тасып жатыр...