Glas - Eisregen

Der Frust hat sich hinein gefressen in hundert Jahren Bitterkeit.

Ein Gefühl, das niemals starb, hab’ich begraben, nah beim Herzen.

Dort irrt es ruhelos umher und greift die Nervenbahnen an.

Ein dumpfer Schmerz pocht tief in mir seit hundert Jahren Einsamkeit.

Ein Talkgeschmack, belegt die Zunge, die gierig über Wunden leckt.

Geschlagen aus Verrat und Trauer, den Finger tief hineingelegt

Zeit zerstört alles

Meine Wut hab ich mir konserviert.

In einem Sarg aus Glas begraben,

Wo ich sie immer sehen kann.

Und dieses Grab segne ich von Herzen.

Besuche ich zu jeder Tageszeit auch nachts

Hab ich an seinem Rand geweint

Des Todes Antlitz schmückt den Sarg aus Glas,

In ihm sich spiegelnd mein Gesicht,

Hab’es zerschnitten mit scharfer Klinge.

Doch dieses Lächeln löscht auch nicht der Stahl,

So lebt es weiter, so bleibt es ewig,

Bis auch der Sarg aus Glas zerbricht.

Bis auch der Sarg aus Glas zerbricht …

Doch etwas speist den Motor, treibt mich vorwärts,

Lässt heißmein Herz in Flammen stehn.

Bittersüßder Fluch der Rache,

Die meine Hand führt hin zum Untergang.

Sie lässt den Schmerz ganz kurz verklingen

Und schenkt dem Leben Farbenglanz von Sinn

So lass ich wankend meinen Abglanz

Durch eine Welt aus falschem Schein.

So taumle ich vor Freude schreiend,

Mich badend in dem Meer aus Blut.

Das eure Leiber mir geschenkt

Und welches lindert meine Wut

Көңілсіздік оны жүз жылдық ащы күйде жеп қойды.

Өшпеген сезімді жүрегіме жақын жерге көмдім.

Онда ол мазасыз кезіп, жүйке жолдарына шабуыл жасайды.

Жүз жыл бойы жалғыздықтың жүрегімді сыздатқан ауыртпалық.

Жараны ашкөздікпен жалайтын тілін жабатын тальк дәмі.

Сатқындық пен қайғыдан ұрып, саусағыңызды тереңге салыңыз

Уақыт бәрін бұзады

Мен ашуымды сақтап қалдым.

шыны табытқа жерленген,

Мен оларды әрқашан көре алатын жерде.

Ал мен бұл бейітті шын жүректен жарылқаймын.

Мен күннің кез келген уақытында, түнде де барамын

Мен оның шетінде жыладым

Ажалдың жүзі шыны табытқа,

Онда менің жүзім шағылысты,

Мен оны өткір пышақпен кесіп алдым.

Бірақ бұл күлкіні тіпті болат өшірмейді,

Осылайша ол өмір сүреді, сондықтан ол мәңгі қалады,

Шыны табыт сынғанша.

Шыны табыт сынғанша...

Бірақ бір нәрсе қозғалтқышты қоректендіреді, мені алға жылжытады,

Жүрегім ыстық.

кектің ащы қарғысы,

Менің қолым жойылуға әкеледі.

Ол ауырсынуды бір сәтке басуға мүмкіндік береді

Және өмірге түрлі-түсті мән береді

Сондықтан мен рефлексиямның ауытқуына жол бердім

Жалған көріністер әлемі арқылы.

Сондықтан мен қуаныштан айқайлаймын,

Мені қан теңізіне шомылдыру.

сенің денең маған берді

Қайсысы ашуымды басады