Das Kleine Leben - Eisregen

Mein Blick ist getrübt

So nah bei den Flammen, dass ich kaum mehr etwas erkenne

Vor den Toren der Stadt gellen Schreie durch die Nacht

So grell, so schmerzerfüllt, dass der Wind sie trägt

Bis hierher zu mir, wo meine Seele gefriert

Das Dunkel erfüllt von starrer Bewegung

Fackeln, brennendes Pech zerreißt den Schleier der Nacht

Das Klappern der Leichenkarren kommt näher und näher

Vermummte Gestalten sammeln ein, was der Tod ihnen bringt

Der weiße Schnee, als Kontrast zu verkrampften Gliedern

Reinheit wie Seide, darauf geronnenes Blut

Zerplatzte Haut, Fetzen von Körpern

Blicklose Augen in gefrorenen Höhlen

Anklagend, flehend, ohne Spur von Leben

Draußen vor den Toren brennen Leichenfeuer

Geschundene Körper im letzten Geleit

Manche von ihnen sind nicht ganz vergangen

Doch die Flammen beenden, was die Pest begann

Doch die Flammen beenden, was die Pest begann

Sie bewachen die Stadt mit finsterer Mine

Wer hinein will, verliert sein Leben durch den Lanzenstich

Einzig die Totensammler haben freies Geleit

Was sie nach draußen bringen, fällt der Glut anheim

Der Tod jedoch schleicht unaufhaltsam durch die Straßen der Stadt

Noch reichlich Futter vorhanden, das zu holen er hat

Kein Unterschied der Stände zu erkennen in den leblosen Fratzen

Im Sterben vereint sind sie alle sich gleich

Ob reicher Lehnsherr, ob armseliger Bauer

Die Pest ist nicht wählerisch, wen sie zu sich nimmt

Die Plage weilt unter uns allen

Und keine Hoffnung mehr, die die Seele befreit

Gehetzt voller Furcht untersuche ich meinen Leib

Bald tausend Male, den ganzen Tag

Noch keine Anzeigen des schwarzen Grauens

Nur eine Frage der Zeit, bis der Tod sich zeigt

Meine Familie ist bereits von mir gegangen

Vor wenigen Tagen, als der Schnitter sie rief

Die Leichen brannten mit den anderen

Die Asche im Wind ist, was von ihnen blieb

Gott weilt nicht länger unter uns Menschen

Hier zeigt sich, wo seine Macht versagt

Einzig Sterben und Grauen und Furcht

Sind die neuen Herren, deren Macht ungebrochen und stark

Ich will nicht länger verweilen

Hier drinnen, wo Gram die Mauern durchdringt

Ich muss nach draußen, in die klirrende Kälte

Die Schreie der Sterbenden Begleiter auf meinem Weg

Frost brennt in rotgeränderten Augen

Ein kalter Hauch, der in den Haaren spielt

Die Schritte unsicher, weil kein Weg sich mir zeigt

Und dennoch, unbeirrt nähere ich mich den Wällen der Stadt

Ein Pestkarren begegnet mir, verwaist und verlassen

Tote stapeln sich weit in die Nacht empor

Der Fahrer im Schnee ohne ein Zeichen von Leben

Ein weiteres Opfer, kein Grund um länger zu verweilen

Wie unter Zwang verlasse ich den Ort

Die Schatten nutzend, vor den Blicken der Wächter verborgen

Einzig Spuren im Schnee bezeugen meine Gegenwart

Ein stummer Ruf hat längst meiner sich bemächtigt

Und nichts kann mich halten, ihm Folge zu leisten

Längst liegt die Stadt hinter mir

Eiseskälte erfüllt mich bis ins Mark

Doch mein Weg führt weiter hinaus in die Nacht

Der Ruf leitet mich sicher an mein Ziel

Dann steht sie vor mir, in verblichenen Leinen

Die Haut blau erfroren, wie abgestorben

Ihre Schönheit jedoch kann dies nicht mindern

Nur die Beulen leuchten im fahlen Licht

Unverkennbar — sie ist ein Kind der Seuche

Doch genügend Leben in ihr um mich zu versuchen

Ihr sündiger Leib, eine einzige Verheißung

Der ich nicht mehr lang widerstehen kann

Sie kommt näher, ihre Lippen finden meine

Wie im Wahnsinn erwider ich diesen Kuss

Dann sinken wir nieder auf den frostigen Boden

Unsre Körper verschmelzen ein einziges Mal

Als wir uns trennen ist ihr Leben beendet

Starr ist ihr Körper, wie der Boden unter ihr

Ihre Lippen verzerrt zu wissendem Lächeln

Denn nun ist es an mir, die Pest zu verbreiten

Nun bin ich ihr Bote und ein Teil von ihr

So lange bis es endet, mein kleines Leben

Менің көзқарасым бұлыңғыр

Жалынға жақын болғаны сонша, мен ештеңе көрмеймін

Түн бойы қала қақпасының сыртында айқай естілді

Соншалықты жарқын, соншалықты азапты, жел оларды алып келеді

Менің жаным мұздаған жерде маған

Қараңғылық қатты қозғалысқа толы

Алаулар, жанып тұрған шымшық түн пердесін жыртады

Мәйіт арбаларының тарсылдаған дыбыстары жақындап келеді

Капюшонды фигуралар өлім оларға әкелетін нәрсені жинайды

Аяқ-қолдың тарлығынан айырмашылығы ақ қар

Жібектей тазалық, Үстіне ұйыған қан

Сынған тері, денелердің сынықтары

Мұздатылған үңгірлерде көрінбейтін көздер

Айыптау, жалбарыну, өмірдің ізі жоқ

Қақпаның сыртында алаулар жанып тұр

Соңғы эскорттағы соққыға жығылған денелер

Олардың кейбіреулері толығымен жойылған жоқ

Бірақ оба басталған нәрсені жалын аяқтайды

Бірақ оба басталған нәрсені жалын аяқтайды

Олар қаланы зұлым минамен қорғайды

Кіруге талпынған адам найзаның шаншығымен өмірінен айырылады

Тек өлі коллекционерлер ғана қауіпсіз әрекетке ие

Олардың сыртқа әкелгені шоқтың құрбаны болады

Дегенмен, өлім қала көшелерімен емін-еркін өтіп жатыр

Оның әкелетін тамағы әлі көп

Мәртебесі бойынша ешқандай айырмашылық жансыз мырс етіп көрінбейді

Өлгенде біріккен олардың бәрі бірдей

Мейлі бай феодал, мейлі кедей егінші

Оба кімге керек екенін таңдамайды

Оба бәріміздің арамызда

Енді жанды босататын үміт жоқ

Мен қорқыныштан денемді тексеремін

Күні бойына мыңға жуық рет

Қара сұмдық белгілері әлі жоқ

Өлімнің өзін көрсетуге дейінгі уақыт мәселесі ғана

Менің отбасым мені тастап кетті

Бірнеше күн бұрын оны орақшы шақырғанда

Мәйіттер басқалармен бірге өртенді

Олардан қалғаны желдегі күл

Құдай енді адамдар арасында емес

Бұл оның күші қай жерде сәтсіздікке ұшырағанын көрсетеді

Тек өлім, қорқыныш пен қорқыныш

Күштері үзілмейтін, күшті жаңа қожалар

Мен бұдан былай кідіргім келмейді

Бұл жерде, қайғы қабырғаларды басып өткен жерде

Қақаған аязда далаға шығуым керек

Менің жолымда өліп жатқан серіктердің айқайы

Аяз қызыл жиектелген көзді күйдіреді

Шашта ойнайтын суық жанасу

Қадамдар белгісіз, өйткені маған ешқандай жол көрсетпейді

Соған қарамастан, мен қаланың қорғандарына жақындадым

Оба арбасын кездестіремін, жетім, тастанды

Түнге қарай өлілер үйіліп жатыр

Тіршілік белгісі жоқ қарда жүргізуші

Тағы бір жәбірленуші, бұдан былай тұруға себеп жоқ

Мәжбүр болғандай орыннан кетіп қалдым

Бақылаушылардың көзқарасынан жасырылған көлеңкелерді пайдалану

Менің бар екенімді қардағы іздер ғана айғақтайды

Үнсіз қоңырау мені әлдеқашан ұстап алды

Және оған мойынсұнуыма ештеңе кедергі бола алмайды

Артымда қала қалды

Мұзды салқын менің жүрегімді толтырады

Бірақ менің жолым түнге қарай жетелейді

Қоңырау мені межелі жерге аман-есен жетелейді

Содан кейін ол менің алдымда, өңі кеткен зығыр киімде тұр

Терісі өлгендей көкшіл болып қатып қалды

Дегенмен, бұл олардың сұлулығын төмендете алмайды

Күңгірт жарықта тек бұдырлар ғана жарқырайды

Сөз жоқ – ол оба баласы

Сонда да мені азғыруға ондағы өмір жеткілікті

Оның күнәкар денесі, бір уәде

Мен көп қарсы тұра алмаймын

Ол жақындап келеді, оның ерні менікі

Ақылсыз, мен бұл сүйісті қайтарамын

Содан кейін біз аязды жерге шөгеміз

Біздің денеміз бір рет біріктіріледі

Біз қоштасқанда оның өмірі бітеді

Оның денесі астындағы жер сияқты қатты

Оның еріндері күлкіге айналды

Әзірге оба тарату кезегі менің

Енді мен оның хабаршысымын және оның бір бөлігімін

Ол біткенше, менің кішкентай өмірім