The Grave - Don McLean

The grave that they dug him had flowers

Gathered from the hillsides in bright summer colours

And the brown earth bleached white at the edge of his gravestone

He’s gone

When the wars of our nation did beckon

A man barely twenty did answer the calling

Proud of the trust that he placed in our nation

He’s gone

But Eternity knows him, and it knows what we’ve done

And the rain fell like pearls on the leaves of the flowers

Leaving brown, muddy clay where the earth had been dry

And deep in the trench he waited for hours

As he held to his rifle and prayed not to die

But the silence of night was shattered by fire

As guns and grenades blasted sharp through the air

And one after another his comrades were slaughtered

In a morgue of Marines, alone standing there

He crouched ever lower, ever lower with fear

«They can’t let me die!

They can’t let me die here!

I’ll cover myself with the mud and the earth

I’ll cover myself!

I know I’m not brave!

The earth!

the earth!

the earth is my grave.»

The grave that they dug him had flowers

Gathered from the hillsides in bright summer colours

And the brown earth bleached white at the edge of his gravestone

He’s gone

Олар оны қазған қабірде гүлдер болды

Төбелерден жазғы ашық түстермен жиналған

Қоңыр жер оның бейітінің шетінде аппақ болып ағарды

Ол кетті

Ұлтымыздың соғыстары басталған кезде

Жиырмаға жуық адам қоңырауға жауап берді

Халқымызға артқан сенімін мақтан тұтамыз

Ол кетті

Бірақ Мәңгілік оны біледі және біздің не істегенімізді біледі

Жаңбыр гүлдердің жапырақтарына маржандай жауды

Жер кепкен жерде қоңыр, лайлы саз қалды

Ол окоптың тереңінде сағаттап күтті

Ол винтовкасын ұстап тұрып, өлмеу үшін дұға етті

Бірақ түн тыныштығын от бұзды

Мылтықтар мен гранаталар ауада қатты жарылғанда

Ал оның жолдастары бірінен соң бірі қырылды

Теңіз жаяу әскерлерінің мәйітханасында жалғыз тұрған

Ол қорқыныштан еңкейіп, еңкейді

«Олар менің өлуіме жол бере алмайды!

Олар мені осы жерде өлуге рұқсат ете алмайды!

Мен өзімді лай мен жермен жабамын

Мен өзімді жабамын!

Мен батыл емес екенімді білемін!

Жер!

жер!

жер                                                    |

Олар оны қазған қабірде гүлдер болды

Төбелерден жазғы ашық түстермен жиналған

Қоңыр жер оның бейітінің шетінде аппақ болып ағарды

Ол кетті