Чёрными красками - Денис Лирик

Вот так вот и бывает, у всех и у каждого,

Они скучают, но никто из них не скажет.

Они решили так сгоряча или осознанно,

Но уже, слишком поздно.

Время поменяло их, вроде бы выросли,

Новые поцелуи, старые в мыслях.

Сколько на ветер слов бросали смело,

Это и есть любовь, когда мороз по телу.

Он не писал ей мелом, под окном люблю,

Не обещал ей звёзды, глядя на луну.

И видимо на свой вопрос не найду ответа,

А что для счастья нужно?

что бы быть согретым.

Он просто рядом был, это же главное,

Она давала сил ему хватала взгляда.

Он ее принял такой, хотя не идеал она,

А почему же ты его принять не смогла.

Просто да видимо, любить двоим нельзя,

Нету взаимности, и существует ли она.

Все начиналось так, словно в сказке,

Но все замазали, черными красками.

Припев:

Солнце не греет, уже так, храни тепло в руках.

Не отпускай, держи, того кто научил любить.

Солнце не греет, уже так, храни тепло в руках.

Не отпускай, держи, того кто научил любить.

Тянется рука в карман, за телефоном,

Там новый номер.

Время само расставило, все по своим местам,

Но почему так больно?

и давит по вискам?

Что-то пошло не так и все не так расставлено,

Он и она чувствуют себя раздавленными.

А если они встретятся?

Как ты думаешь?

Они будут вместе?

А я не знаю теперь, не знаю во что верить,

Просто сидеть и ждать, слушать как воет ветер.

Может все и остыло, но так кипит душа,

Я видел его взгляд, когда она ушла.

Дыши пацан, так бывает просто,

За кого готов убить, они уходят молча.

Ставят точки, не думая что будет завтра,

Можно со зла послать, но это же не правда.

Припев:

Солнце не греет, уже так, храни тепло в руках.

Не отпускай, держи, того кто научил любить.

Солнце не греет, уже так, храни тепло в руках.

Не отпускай, держи, того кто научил любить.

Солнце не греет, уже так, храни тепло в руках.

Не отпускай, держи, того кто научил любить.

Солнце не греет, уже так, храни тепло в руках.

Не отпускай, держи, того кто научил любить.

Барлығына және барлығына осылай болады,

Олар жалықтырады, бірақ олардың ешқайсысы айтпайды.

Олар ойланбастан немесе саналы түрде шешім қабылдады

Бірақ қазірдің өзінде тым кеш.

Уақыт оларды өзгертті, олар өскен сияқты,

Жаңа сүйістер, ойлардағы ескілер.

Қаншама сөз батыл желге лақтырылды,

Бұл денеде аяз болған кездегі махаббат.

Ол оған бормен жазбады, мен терезенің астында жақсы көремін,

Мен оған айға қарап жұлдыздарды уәде еткен жоқпын.

Мен өз сұрағыма жауап таба алмайтын сияқтымын,

Ал бақыт үшін не қажет?

жылы болу.

Ол дәл сол жерде болды, бұл ең бастысы,

Ол оған бір көзқараспен жеткілікті күш берді.

Ол идеалды болмаса да, оны осылай қабылдады,

Ал сен неге оны қабылдай алмадың.

Тек иә, сіз екеуін жақсы көре алмайсыз,

Өзара қарым-қатынас жоқ және ол бар ма.

Барлығы ертегідегідей басталды

Бірақ бәрі қара бояумен боялған.

Хор:

Күн жылымайды, қазірдің өзінде қолдарыңызда жылытыңыз.

Жіберме, сүюді үйреткен адамды ұста.

Күн жылымайды, қазірдің өзінде қолдарыңызда жылытыңыз.

Жіберме, сүюді үйреткен адамды ұста.

Қолы қалтаға, телефонның артына,

Жаңа нөмір бар.

Уақыт өзі бәрін өз орнына қояды,

Бірақ неге сонша ауырады?

және храмдарға басады?

Бірдеңе дұрыс болмады және бәрі реттелген жоқ,

Ол да, ол да күйзеліске түскендей сезінеді.

Олар кездессе ше?

Қалай ойлайсың?

Олар бірге бола ма?

Ал енді мен білмеймін, не сенерімді білмеймін,

Жай отырыңыз және күтіңіз, ақырын желді тыңдаңыз.

Мүмкін бәрі суыған шығар, бірақ жан осылай қайнайды,

Ол кеткенде оның түрін көрдім.

Тыныс ал бала, бұл оңай

Кім үшін ол өлтіруге дайын болса, олар үнсіз кетеді.

Олар ертең не болатынын ойламай нүкте қояды,

Сіз оны зұлымдықтан жібере аласыз, бірақ бұл дұрыс емес.

Хор:

Күн жылымайды, қазірдің өзінде қолдарыңызда жылытыңыз.

Жіберме, сүюді үйреткен адамды ұста.

Күн жылымайды, қазірдің өзінде қолдарыңызда жылытыңыз.

Жіберме, сүюді үйреткен адамды ұста.

Күн жылымайды, қазірдің өзінде қолдарыңызда жылытыңыз.

Жіберме, сүюді үйреткен адамды ұста.

Күн жылымайды, қазірдің өзінде қолдарыңызда жылытыңыз.

Жіберме, сүюді үйреткен адамды ұста.