Der Bergschmied II - Der Eid - Dauþuz

Hoc ego scripsi ut opus saga beatitudinem

Et sortium dies, et saepe dilexit odio

Unsre Heimstatt ward auf einem warmen Felsen erbaut

Nah der heiligen Grotte, wo man seit jeher Ahn- und Tiergeister ehrte

Daselbst fuhren wir täglich ein, in kleinste Grubenbaue

Flint ward unser Lohn, Bergmänner der ersten Stund'

29 Winter ward ich da, vor 8279 Jahrn

Dort war der Stein in edlster Güte, doch zu tief die Sohle lag

Mein Geist umnebelt, matt und träg war mir der Sinn

Finsternis umfing mich sanft, meine Seel in finstre Teufe fuhr

Wie ein Falter, flog ich durch Spalten, hin zu einem Feuer

So stand ich da, vor einem Thron aus schwarzem Turmalin

Der Herr der Unterwelt, der Geist des Berges

Er rief meinen ätherischen Geist, in seine weite Halle

Ein Wesen, von dem ich niemals gehört, wie ein Zwerg doch riesenhaft

Wildes Haar aus Aragonit und ein Bart aus Obsidianen

Seine Augen grün, starren aus reinstem Malachit

Als sei er gar das Gestein, der Berg daselbst gewesen

Ich biet dir einen Handel an, damit du weiter leben kannst

Du sollst fortan mein Zögling sein, das Schicksal mit mir teilen

Dann wirst du ewig, wie ich selbst;

und ewig wie der Berg

Du sollst den Menschen lehren, was ich nun fortan dir gelehrt

Wirr ward mir der Sinn, wollt nur zurück zu meinem Lieben

Die Ewigkeit, die er versprach, war mir kein Stück bewusst

Glaubte gar, es wär ein Traum, aus welchem ich sogleich erwache

So hab ich ihm den verhängnisvollen Eid

Den verdammten Eid geschworen

So erwachte ich in meiner düst´ren Grube

Neben mir lag mein Bruder darnieder

Am Abend noch gab ich seinen Leib, der Mutter Erde wieder

Vater, Mutter, Weib und meine Kinder;

alle nahm die Zeit hinfort

Als ich gar meine Enkel sterben sah, verließ ich für immer diesen Ort

Бұл оқиғаның керемет сценарийі

Сортий өледі, және одан да көп болады

Біздің үй жылы тастың үстіне салынған

Бабалар мен хайуанаттар аруақтары әрқашан құрметтелетін киелі гроттың жанында

Біз күн сайын ол жерге, ең кішкентай шахтаға баратынбыз

Флинт біздің марапатымыз болды, бірінші сағаттың кеншілері

29 қыс 8279 жыл бұрын мен сонда болдым

Онда тас ең жақсы сапада болғанымен, табаны тым терең жатқан

Менің санам тұман, санам бұлыңғыр, жалқау болды

Қараңғылық мені ақырын орап алды, жаным қараңғы тереңдікке сүңгіп кетті

Мен көбелек сияқты жарықшақтардан отқа қарай ұшып кеттім

Сондықтан мен қара турмалин тағының алдында тұрдым

Жер асты әміршісі, Таудың рухы

Ол менің эфирлік рухымды кең залына шақырды

Мен ешқашан естімеген жаратылыс, гном сияқты алып

Жабайы арагонит шашы және обсидиан сақалы

Оның көздері жасыл, ең таза малахитке қарап

Тас, тау да сонда болған сияқты

Мен саған мәміле ұсынамын, сонда сен өмір сүресің

Бұдан былай сен менің шәкіртім боласың, тағдырды менімен бөліс

Сонда сен мен сияқты мәңгілік боласың;

таудай мәңгілік

Менің саған үйреткенімді қазірден бастап сен адамдарға үйретуің керек

Ойым шатасып кетті, жақындарыма оралғым келді

Мен оның уәде еткен мәңгілігін де білмедім

Мен тіпті түс деп ойладым, одан бірден оянамын

Сондықтан мен оған тағдырлы ант бердім

Қарғыс атқыр ант берді

Осылайша мен мұңды шұңқырымда ояндым

Менің інім қасымда сәжде етіп жатты

Сол күні кешке мен оның денесін жер-анаға қайтардым

әкем, шешем, әйелім және менің балаларым;

барлығы уақытты алды

Тіпті немерелерімнің өлгенін көргенде бұл жерден біржола кетіп қалдым