Detachment Brings Serenity - Blaze of Perdition

Another chain is broken,

another bridge on fire.

The further I go away from its warmth,

the more it feels like home.

In freezing serenity, alone I wander.

In freezing serenity, fire’s born anew.

Never back down they say, but to retreat does not mean to surrender.

For the fire needs air to burn to spread, its soothing blaze.

Years of levity, in denigrating dirt, created a layered husk,

ad it’s crumbling, with each passing day in blissful seclusion.

I can breath again, I am born anew,

rising up from the seeds I watered,

with my own tears,

with my own blood to fertilize this soil, once more.

From the distance I can see what was hidden behind the masks,

worn as a second skin.

All those layered faces,

all those hollow smiles to fight the shadows, cast by us.

To reach what we perceive as light.

To live the lie, to breath the lie.

To become the lie, in disguise.

I shall embrace the sun today, and steal the light away.

I shall turn the moon tonight, to reveal its lightless side.

Another the unbound.

Another idea, burning down.

The deeper I go,

destination — south.

The more it feels like home, in isolation profound,

facing the mirror of the soul, the man shall take off his mask.

To stand alone in the light of the

stars, then the day shall turn to night,

and the moon shall replace the sun,

in the darkness I shall find

a piece of mind I have lost

Then the night shall turn to day,

the sun shall rise to lead us again.

I remain detached in serenity,

within the Devil’s womb.

I remain detached in serenity,

holding hands with my own god.

Тағы бір тізбек үзілді,

тағы бір көпір өртеніп жатыр.

Мен оның жылуынан алыстаған сайын,

үйдегідей сезінеді.

Мұздай тыныштықта, жалғыз мен қызып жүрмін.

 Мұзды тыныштықта от жаңадан туды.

Ешқашан шегінбеңіздер дейді, бірақ шегіну деген сөз берілуді білдірмейді.

Өрттің жайылуы үшін ауа керек, оның тыныштандыратын жалыны.

Жылдар жеңіл, кірді жамандап қабат қабық                                                                 

 жарнама ол күн өткен сайын бақытты оңаша жүреді.

Мен қайтадан дем аламын, жаңа туылдым,

Мен суарған тұқымнан көтеріліп,

өз көз жасыммен,

өз қаныммен осы топырақты тағы бір рет құнарландырамын.

Маскалардың артында не жасырылғанын алыстан көремін,

екінші тері ретінде киіледі.

Сол қатпарлы жүздердің бәрі,

  көлеңкелермен  күресу үшін осы қуыс күлімсіреу     бізден салған.

Біз жарық деп қабылдайтын нәрсеге жету үшін.

Өтірікпен өмір сүру, өтірікпен тыныс алу.

Жасырын  өтірік болу.

Мен бүгін күнді құшақтап, жарықты ұрлаймын.

Мен бүгін түнде айды айналдырамын, оның жарықсыз жағын көремін.

Тағы біреуі шектелмеген.

Тағы бір идея, жанып жатыр.

Мен тереңдеген сайын,

межелі — оңтүстік.

Ол өз үйіндей, оқшауланғанда, тереңдей сезінеді,

жан айнасына қарап, адам бетпердесін шешуі керек.

Жарықта жалғыз қалу

жұлдыздар, содан кейін күн түнге айналады,

және ай күнді ауыстырады,

қараңғыда мен табамын

Мен жоғалтқан бір ой

Сонда түн күнге айналады,

Күн бізді тағы да алып кетеді.

Мен тыныштықта бөлінбей қаламын,

Ібілістің құрсағында.

Мен тыныштықта бөлінбей қаламын,

өз құдайыммен қол ұстасып.