Реченька - Анна Пингина

У реки у реченьки память строгая,

Тростником укрытая, ивами крещенная,

Я водой твоею не могу напиться,

Зачерпну рукою, станет кровью литься…

От душа-дороженьки валят ноженьки,

Сколько ей ни виться — не закончиться,

Мне бы не пуститься в край далекий,

Да камешки ее ко мне жестоки.

В небе солнышко красно да небо ясно,

Куда ж ты, речка, течешь,

В небе солнышко красно да небо ясно,

Куда, дорожка, ведешь?

Опустились рученьки, глазки прячешь ты,

Солнышко горошиной с горки катится,

Полечу за солнышком черной ласточкой,

За тобою, маленький.

Прости, мамочка!

Все забыто, прожито, запорошено,

Белым снегом заметет прошлое.

К осоке головой у речки склонишься,

И на небо посмотри, не воротишься…

Будет солнышко красно да небо ясно,

Куда ж ты, речка, течешь,

Будет солнышко красно да небо ясно,

Куда, дорожка, ведешь?

Кішкентай өзеннің жанындағы өзен жағасында жады қатаң,

Қамыспен көмкерілген, талға шомылған,

Мен сенің суыңды іше алмаймын,

Мен оны қолыммен жұлып аламын, ол қан төге бастайды ...

Аяқтар жан жолынан түседі,

Ол қанша бұралса да, ол бітпейді,

Мен алыс елге бармас едім,

Иә, оның тастары маған қатыгез.

Аспанда күн қызыл, аспан ашық,

Қайдасың, өзен, ағып жатқан,

Аспанда күн қызыл, аспан ашық,

Қайда, жол, сен жетелейсің?

Қолыңды төмен түсір, көзіңді жасырасың,

Күн бұршақтай төбеден ағып жатыр,

Күннің артынан қара қарлығаштай ұшамын,

Артыңда, кішкентай.

Кешір анашым!

Бәрі ұмытылады, өмір сүреді, ұнтақталды,

Өткенді аппақ қар басып қалады.

Өзен жағасындағы қияққа басыңды иіп,

Ал аспанға қара, артқа қайтпай...

Күн қызарып, аспан ашық болады,

Қайдасың, өзен, ағып жатқан,

Күн қызарып, аспан ашық болады,

Қайда, жол, сен жетелейсің?