Dorul - Guz, Andra, Puya

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Simt sângele de român, îmi curge în vene

Văd în lemn cioplite atâtea semne

În priveliștea de pe Caraiman

Parcă-l văd pe Mihai Viteazul călare pe un cal

Îl simt când ies din București, e în lutul din casele bătrânești, în povești

E în focul din cuptor, e în vinul de pe masă, vorbele din folclor

Îmbrăcăți la costume, își numără RON-îi, dar noi știm: de la țară vin și domnii

Sunt cel mai român dintre pământeni, sunt că acasă între maramureșeni

Vesel lângă olteni, liniștit cu ardeleni, puțîn amețit când mai stau cu

moldoveni

Drace, da-ne pace, știi ca, orice-ar fi, sângele apă nu se face!

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Probabil casă părintească nu se vinde, nu, cel mai bine o-ngrijesti doar tu

Avea nevoie de mine, mă simțeam atras, doar cu ai mei mă simțeam acasă

Mereu părea mai bine-acolo unde nu-s, probabil e mai bine

Poate de aia s-au dus

E o drama, simt cum mă strigă mama sau mama mamei sau mama lu mama lu mama

Și amintirile s-au ascuns pe raftul prăfuit de sus

Când alergam desculți și eram mult mai mulți și n-aveam nicio teamă

Și doar in nopțile pustii, când lacrimă se scurge

Dorul, dorul fuge, nimeni nu-l ajunge, nu!

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Oriunde vor merge pașii mei, sufletul îmi este plin de ei

Dorul asta nu mă lasă, nu mă lasă

Același cuvânt și-același gând mă leagă mereu de-acest pământ

Cel mai frumos loc e-acasă, e acasă!

Dorul, dorul, dorul…

Сағыныш қашады, қашады, оған ешкім жетпейді

Сағыныш ұшады, Жүректі ащы етеді

Сағыныш қашады, қашады, оған ешкім жетпейді

Сағыныш ұшады, Жүректі ащы етеді

Мен румынның қанын сеземін, ол менің тамырымда ағып жатыр

Мен ағаштан қашалған көптеген белгілерді көремін

Қараманның көзқарасы бойынша

Михай Витеазулдың атқа мініп бара жатқанын көргендей боламын

Мен оны Бухаресттен шыққанда сезінемін, ол ескі үйлердің сазында, әңгімелерде

Бұл пештің отында, бұл дастархандағы шарапта, халық ауыз әдебиетіндегі сөздер

Костюм киіп, олар өздерінің RON-ын санайды, бірақ біз білеміз: мырзалар да елден келеді

Мен жердегі ең румынмын, Марамуреш тұрғындарының ішінде үйдемін

Олтенияның жанында көңілді, Трансильвандықтармен тыныш, мен әлі бірге болғанда аздап басы айналады

молдаван

Қарғыс атсын, бізге тыныштық бер, білесің бе, ол не болса да, қан судан жаралмайды!

Сағыныш қашады, қашады, оған ешкім жетпейді

Сағыныш ұшады, Жүректі ащы етеді

Сағыныш қашады, қашады, оған ешкім жетпейді

Сағыныш ұшады, Жүректі ащы етеді

Ата-ананың үйі сатылмайтын шығар, жоқ, оны өзіңіз күткеніңіз дұрыс

Ол маған керек болды, мен өзімді тартқандай сезіндім, өзімді тек отбасымның қасында ғана сезіндім

Бұл әрқашан жақсы болып көрінетін - мен жоқ жерде бұл жақсырақ шығар

Мүмкін сол себепті олар кетіп қалды

Бұл драма, мен анамның анасы мені немесе анамның анасын шақырғанын сеземін

Ал естеліктер жоғарыдағы шаң басқан сөреге тығылды

Біз жалаңаяқ жүгірген кезде және біз одан да көп болған кезде менде қорқыныш болмады

Тек қаңырап аққан қаңырап бос түндерде

Сағыныш, аңсау қашады, оған ешкім жетпейді, жоқ!

Сағыныш қашады, қашады, оған ешкім жетпейді

Сағыныш ұшады, Жүректі ащы етеді

Сағыныш қашады, қашады, оған ешкім жетпейді

Сағыныш ұшады, Жүректі ащы етеді

Қадамым қайда жүрсе де, жаным соларға толы

Бұл сағыныш мені тастамайды, тастамайды

Бір сөз, бір ой мені осы жермен байланыстырады

Ең әдемі жер - үй, ол - үй!

Сағыныш, сағыныш, сағыныш...