Одиночество - Анастасия Приходько

Хоть я жива, и сетовать не честно

Не навсегда ль ко мне пришла зима?

Исчезла ты, любовь моя, исчезла,

Осталась только боль и только тьма.

Узнала я, что знают даже дети,

О чём опять звонят колокола.

Коль есть любовь, то живо всё на свете,

А коли нет любви, то всё зола.

И, словно, придя из пророчества,

В окно моё смотрит луна.

Что в жизни грустней одиночества?

'Лишь смерть',-отвечает она.

Глядит луна подсолнухом усталым,

Зимою и ему несдобровать.

Исчезло всё, так что же мне осталось?

Любить тебя и ждать, любить и ждать.

'Лишь смерть',-отвечает она.

'Лишь смерть',-отвечает она.

Мен тірі болсам да, шағымданғаным дұрыс емес

Қыс маған мәңгілік келген жоқ па?

Жоғалдың, махаббатым, жоғалдың

Тек ауырсыну және тек қараңғылық болды.

Тіпті балалар да білетінін білдім

Қайтадан қоңыраулар соғып жатқаны туралы.

Махаббат болса, дүниеде бәрі тірі,

Ал егер махаббат болмаса, онда бәрі зұлымдық.

Ал, пайғамбарлықтан шыққандай,

Ай менің тереземе қарайды.

Өмірде жалғыздықтан қайғылы не бар?

«Тек өлім», - деп жауап береді ол.

Ай шаршаған күнбағысқа ұқсайды,

Қыста ол жақсы болмайды.

Бәрі кетті, енді маған не қалды?

Сізді жақсы көру және күту, сүю және күту.

«Тек өлім», - деп жауап береді ол.

«Тек өлім», - деп жауап береді ол.