Ветер водит хоровод - Алиса

К закату сны из дома прочь.

Несло кружило по земле,

Всех тех, кто вздохом принял ночь

И до рассвета был в седле.

Кресты им метили пути,

Следы их хоронил туман.

По небу землю пронести

Созвал их ветер-ураган.

К дождю звенели облака,

Ласкался путь полынь-травой.

Шли в далеко из далека,

Шли, пели, звали за собой.

И если к ночи день,

Как в первый раз,

Смотри, как пляшет табор звезд,

Смотри и слушай мой рассказ.

В мутный час, под хохот луны,

Ветер плел из леса узду,

Выводил на круг табуны,

В руки брал нагайку-звезду.

Ох, он и гулял по черной земле,

Смутой жег за собой мосты,

Исповедывал на помеле,

Храм хлестал да лизал кресты.

Жирно чавкал по рясе болот,

Хохотал обвалами гор,

Собирал народ в хоровод,

Да и начинал вести разговор.

Эй, слушай мой рассказ,

Верь голосам в себе.

Сон не схоронил, а плач не спас

Тех, кто прожил в стороне.

Ну, а тех, кто встал глазами к огню,

Кто рискнул остаться собой,

Кто пошел войной на войну,

По земле веду за собой.

По земле, где в почете пни,

Где мошна забрюхатела мздой,

Где тоской заблеваны дни,

Где любовь торгует пиздой.

Там, где срам верой наречен,

А поклеп — правдой-совестью,

Где позор знает, что почем,

Где стыд сосет вымя подлости.

Эй, слушай мой рассказ,

Верь голосам в себе.

Сон не схоронил, а плач не спас

Тех, кто прожил в стороне.

Вставай!

Ветер водит хоровод!

Күн батқанда үйден алыс армандар.

Жерді айналып,

Түнді күрсініп алғандардың бәрі

Ал таң атқанша ер-тоқымда болды.

Крест олардың жолдарын белгіледі,

Олардың ізі тұманға көміліп қалды.

Жерді аспанға апарыңыз

Оларды дауылды жел шақырды.

Бұлттар жаңбыр шақырды,

Жолды жусан-шөбі сипапты.

Алыстан кетті,

Олар серуендеп, ән айтты, өздерін шақырды.

Ал түнде күн болса,

Бірінші рет сияқты,

Қараңызшы, жұлдыздар лагері қалай билеп жатыр,

Менің әңгімемді қараңыз және тыңдаңыз.

Айдың күлкісі астында лайлы сағатта,

Жел орманнан тізгін тоқып,

Ол үйірлерді шеңберге апарды,

Ол қолына жұлдызды қамшы алды.

Әй, қара жермен жүрді,

Оның артындағы қиыншылықты өртенген көпірлер,

Сыпыртқыда мойындады,

Храм кресттерді қамшылап, жалады.

Батпаққа мінген майлы,

Таулардың көшкініне күлді,

Ол адамдарды дөңгелек биге жинады,

Иә, ол сөйлей бастады.

Ей, менің әңгімемді тыңда

Өзіңіздегі дауыстарға сеніңіз.

Ұйқы көмген жоқ, жылау құтқармады

Шетте тұрғандар.

Ал, отқа көзін тіккендер,

Өзі болуға кім батылы барды

Кім соғысқа аттанды,

Жерде мен басқарамын.

Тырнақтарды қадірлейтін жерде,

Әмиян параға толған жерде,

Күндер мұңмен құсатын жерде,

Махаббат пизды сататын жерде.

Ұят иманмен аталса,

Ал жала - ақиқат-ар,

Ұят не екенін қайда біледі,

Ұяттың жемін соратын жерде.

Ей, менің әңгімемді тыңда

Өзіңіздегі дауыстарға сеніңіз.

Ұйқы көмген жоқ, жылау құтқармады

Шетте тұрғандар.

Тұр!

Жел билейді!