Суд - Алиса

Как лежу я молодец под Сарынь-горою,

А ногами резвыми у Усы-реки:

Придавил груди мне крышкой гробовою,

Заковали рученьки медные замки.

Каждой чёрной полночью приползают змеи,

Припадают к векам мне и сосут до дня.

А и землю-матушку я просить не смею

Отогнать змеенышей и принять меня.

Лишь тогда, как исстари, от Москвы престольной

До степного Яика грянет мой ясак,

Поднимусь я старище вольный иль невольный,

Да пойду по водам я матёрый казак.

Две змеи заклятые к векам присосутся

И за мной потянутся черной полосой,

По горам над реками города займутся, —

И година лютая будет мне сестрой.

Пронесут знамения красными столпами,

По земле протянется огненная вервь,

И придут олаписы с песьими главами,

И в полях младенчики поползут, как червь.

Задымятся кровию все леса и реки,

На проклятых торжищах сотворится блуд,

Мне тогда змееныши приподнимут веки, —

И узнают Разина, и начнется суд.

Сарын тауының астында қалай жақсы жатырмын,

Мұртты өзенде қыбырлаған аяқтарымен:

Ол табыттың қақпағымен кеудемді жаншып,

Қолдар мыс құлыптармен шынжырланған.

Әрбір қара түн ортасында жыландар жорғалайды

Олар менің қабақтарыма түсіп, күнге дейін сорып жатыр.

Ал мен жер ананы сұрауға батылым бармайды

Жыландарды қуып, мені қабылда.

Сонда ғана, бұрынғыдай, Мәскеу тағынан

Яик далаға менің ясам жарылады,

Мен қарт боп тұрамын, еркін болсын, еріксіз болсын,

Иә, мен суға түсемін, мен тәжірибелі казакпын.

Қабағына қарғыс атқан екі жылан жабысады

Артымнан қара жолақ келеді,

Қалалар өзендердің үстіндегі тауларды алып кетеді, -

Ал қаһарлы жыл менің әпкем болады.

Олар қызыл бағаналы белгілерді алып жүреді,

Жер бетінде отты арқан созылады,

Ал олапистер ит бастарымен келеді,

Ал далада сәбилер құрттай жорғалайды.

Барлық ормандар мен өзендер қанмен түтіндейді,

Қарғыс атылған базарларда азғындық болады,

Сонда жыландар қабақтарымды көтереді, -

Ал олар Разинді таниды, сот басталады.