Дурак и солнце - Алиса

Не Бог весть, чёрт-те как,

Жил на свете дурак,

Без царя в голове,

Сам как на ладони,

В тех краях, где угар,

Голод, мор да пожар,

Где дым стада облаков

По земле гонит.

Так он в копоти жил, не петлял, не кружил,

Верой-правдой служил ветру, настежь душу.

Как он солнце нашёл да по звёздам прошёл,

Я тебе расскажу, слушай:

За тридевять земель,

Неба на краю

Пляшет прах

По трухлявым, перекошенным пням да наводит на свет

Серый пепел порчи.

А над всей землёй

Солнца нет сто лет —

Только ночь да разорванных звёзд клочья!

А народ в тех краях

В мути-темени чах.

И не сразу, не вдруг, но забыл,

Что жил иначе.

В хороводе ночей

Стыло пламя очей

И со временем в тех краях

Не осталось зрячих.

Лёд пустых глазниц,

Оторопь сердец,

Кривотолков чад

Гонят дурака по сонной земле, где не стынет закат,

Где не плещут зори.

Сколько лет в пути,

А сколько впереди?

Как найти да помочь дураку одолеть горе?

Горе.

Горе.

Горе.

Горе.

На краю небес вырывает бес из волос репьи-мраки

Да блюёт на свет звёздами побед — беса не унять в драке.

Разметать репьи по краям земли нынче дураку сила.

Да с небес сорвать бешеную тать.

Солнцу помоги, милый!

Кто видел, как по небу плывёт огонь,

Какая в синем радость золотого,

Как к водопою спускается белый конь,

Как отражает солнце след его подковы,

Как в облаках искрятся ресницы зорь,

Как от росы скользят по травам переливы,

Кто видел, как из сердца уходит боль,

Как хорошо тогда, легко и как красиво.

Не в аду, не в раю, а на самом краю,

Где землёй отродясь правил бледный почерк,

Чтобы свет разметать над землею опять,

Бился с мутью дурень три дня и три ночи.

Свет осенних звёзд вплёл в прядь своих волос,

Солнца луч был в его руке сиянием клинка.

Где трава высока да златые кольца —

Я там тоже был, этот сказ сложил,

А над нами по сей день горит

Солнце!

Құдай білмейді, қалай

Дүниеде ақымақ өмір сүрді

Менің басымда патшасыз

Бір қарағанда өзі

Қалдықтар жиналатын бөліктерде,

Аштық, індет және өрт,

Бұлт үйірінің түтіні қайда

Жерде жүреді.

Сондықтан ол күйеде өмір сүрді, жел соқпады, айналмады,

Адал қызмет етті желге, Кең жанды.

Ол күнді қалай тауып, жұлдыздарды аралап өтті,

Мен саған айтамын, тыңда

Алыс жерлерге,

Аспан шетінде

Би күлі

Шіріген, бұралған діңгектерге, жарыққа шығарсын

Сыбайлас жемқорлықтың сұр күлі.

Және бүкіл жер бетінде

Жүз жыл бойы күн жоқ -

Тек түн және ұсақталған жұлдыздар!

Және сол бөліктердегі адамдар

Тұманда.

Және бірден емес, кенеттен емес, бірақ ұмытып кетті

Не басқаша өмір сүрді.

Түндердің дөңгелек биінде

Көздің жалыны қатып қалды

Және сол бөліктерде уақыт өте келе

Көзі көрмейтін адамдар қалмады.

Мұзды бос көз ұялары

Жүректерді жабыңыз

Кривотолков Чад

Олар ақымақты күн батпайтын ұйқылы жермен айдап өтеді,

Таң атырмайтын жерде.

Қанша жыл жолда

Алда қанша?

Ақымаққа қайғыны жеңуге қалай көмектесуге болады?

Қасірет!

Қасірет!

Қасірет!

Қасірет!

Аспанның шетінде жын шашынан жұлып алады

Жеңіс жұлдыздарымен жарыққа құссын - шайқаста жынды тыныштандыру мүмкін емес.

Жердің шетіне лопаликтерді шашу енді ақымақтық.

Иә, жынды ұрыны көктен жұлып алу.

Күнге көмектес, қымбаттым!

Аспанда қалқып тұрған отты кім көрді,

Көктегі алтынның қуанышы неде,

Ақ боз ат суаратын жерге түскенде,

Тағаның ізін күн шағылыстырғандай,

Таңның кірпіктері бұлттарда жарқырап,

Шыңнан шөптердің үстінен ағып жатқан ағындар,

Жүректен ауырсынудың қалай кеткенін кім көрді,

Сонда қандай жақсы, оңай және қандай әдемі.

Тозақта емес, жұмақта емес, ең шетінде,

Ақшыл қолжазба жерді билеген жерде,

Жерге қайтадан нұр шашу үшін,

Ақымақ үш күн, үш түн сумен шайқасты.

Күзгі жұлдыздардың нұрын шашыма өрдім,

Күннің нұры оның қолында жүздің сәулесі болды.

Шөп биік және алтын сақиналар болған жерде -

Мен де сонда болдым, бұл ертегі бүктелген,

Ал біздің үстімізде күні бүгінге дейін жанып тұр

Күн!