Последняя поэма - Алексей Рыбников

Я уплываю, и время несет меня

С края на край,

С берега к берегу, с отмели к отмели…

Друг мой, прощай!

Знаю, когда-нибудь с дальнего берега

Давнего прошлого

Ветер весенний ночной принесет тебе

Вздох от меня.

Ты погляди, ты погляди,

Ты погляди —

Hе осталось ли что-нибудь после меня?

В полночь забвенья, на поздней окраине

Жизни твоей

Ты погляди без отчаянья,

Ты погляди без отчаянья:

Вспыхнет ли, примет ли облик безвестного образа,

Будто случайного?

Примет ли облик безвестного образа,

Будто случайного?..

Это не сон, это не сон,

Это — вся правда моя, это истина,

Смерть побеждающий вечный закон —

Это любовь моя,

Это любовь моя.

Мен қалқып кетемін, ал уақыт мені алып келеді

Шетінен шетіне дейін

Жағадан жағаға, шалқадан шалға...

Досым, қош бол!

Мен бір күні алыс жағадан білемін

ұзақ өткен

Көктемгі түнгі жел сені әкеледі

Менен күрсін.

Қарайсың, қарайсың

Сіз қарайсыз -

Менен кейін бірдеңе қалды ма?

Түн ортасында ұмыту, кеш шетінде

сенің өмірің

Үмітсіз қарайсың

Үмітсіз қарап:

Жалындап кете ме, беймәлім бейнеге айналар ма,

Кездейсоқ сияқты ма?

Ол беймәлім бейнені ала ма,

Кездейсоқ сияқты ма?

Бұл арман емес, бұл арман емес

Бұл менің бүкіл шындығым, бұл шындық,

Мәңгілік заңды жеңген өлім -

Бұл менің махаббатым

Бұл менің махаббатым.