Черновики - Адвайта

Где себя искать — до сих пор не ясно,

Может среди облаков или подворотен?

Фальшивые улыбки — не повод смеяться,

Они владеют всем вокруг, не побороть их.

Повороты скользких эмоций валом,

Они проникают насквозь, врезаясь в спину.

Кажется, что меня вот так и похоронят с пивом,

Укрыв последнюю гримасу чёрным покрывалом.

Даты.

Я всё усерднее забываю даты,

Забываю слова, произнесённые по трезвой.

Кажется, ощущением наполнен каждый атом

И это ощущение называется «мерзость».

Мне ли не знать, как действует собственный разум?

Воспитанное существо, жаждущее мести.

По-ходу где-то не сошёлся долбанный пазл

Моих заоблачных идей и обдуманных действий.

Да *ер с ним!

Капля спокойствия, новый ракурс,

Мои минуты одинаково ходят кругами.

Привычный ход прервётся, повысится градус,

Куча людей и я знаю послать бы куда их.

А за окном, якобы весна, грязные лужи,

Такими яркими засветами покрыто небо.

Время царапает прямо по раскалённым нервам,

Чтобы оставить там клеймо, запечатать ужас.

Припев:

Выходит вряд ли это время лечит, когда внутри усталость бесконечна.

Слышите кто-нибудь?

Мне нужен фельдшер с каплей спокойствия и не меньше.

Выходит вряд ли это время лечит, когда внутри усталость бесконечна.

Слышите кто-нибудь?

Мне нужен фельдшер с каплей спокойствия и не меньше.

Так хочется тепла, но чаще осень,

Меня всё так же где-то носит, разбит навигатор.

Опять включаю режим одиночества,

Значит как минимум я сегодня поддатый.

Плыву по тротуару, не глядя куда.

Да, я не подарок и снова моя муза в обиде.

«Большой ребёнок» — и в этом она явно права,

Пускай, я разрешаю себя ненавидеть.

В мыслях — бум, митинг, шум и крики.

Я не могу собрать их, прикинь, разорвать и выкинуть.

И выход есть — включить минор и что-то писать —

Не важно кому, не знаю куда.

Где себя искать до сих пор не ясно.

Может в новых песнях или новых людях?

А можно, взять и просто послать всё,

Утопая в пьянстве этих серых будней.

Стать ли нам умнее в коридорах ВУЗа

Или косить в больничных палатах?

Знаешь, я уже давно независим от музы,

И не кладу блокнот на ночь рядом с кроватью.

Я напишу здесь «Всё», затем порву листок,

И выкину в корзину, как грязные вещи.

Бесконечность — лишь слово, подведу итог:

Выходит вряд ли это время лечит.

Припев:

Выходит вряд ли это время лечит, когда внутри усталость бесконечна.

Слышите кто-нибудь?

Мне нужен фельдшер с каплей спокойствия и не меньше.

Выходит вряд ли это время лечит, когда внутри усталость бесконечна.

Слышите кто-нибудь?

Мне нужен фельдшер с каплей спокойствия и не меньше.

Өзіңді қайдан іздеу керек әлі белгісіз,

Мүмкін бұлттардың немесе есіктердің арасында?

Өтірік күлкі күлуге себеп емес

Олар айналадағының бәріне иелік етеді, оларды жеңбейді.

Сырғақ сезімдер білігінің бұрылыстары,

Олар артқы жағына соғылып, еніп кетеді.

Мені осылай сырамен көметін сияқты,

Соңғы өңін қара жамылғымен жабу.

Күндер.

Мен күндерді ұмытуға барған сайын тырысамын,

Мен байсалды айтылған сөздерді ұмытамын.

Әрбір атом сезімге толы сияқты

Ал бұл сезім «жиренішті» деп аталады.

Мен өз ойымның қалай жұмыс істейтінін білмеймін бе?

Кек алуды аңсаған асыл тұқымды.

Жол бойында бір басқатырғыш сәйкес келмеді

Менің асқақ идеяларым мен саналы әрекеттерім.

Иә, онымен бірге!

Бір тамшы тыныштық, жаңа бұрыш,

Менің минуттарым да солай айналады.

Әдеттегі курс үзіледі, дәреже көтеріледі,

Бір топ адамдар және мен оларды қайда жіберу керектігін білемін.

Терезенің сыртында көктем, лас шалшықтар,

Аспанды осындай жарқыраған сәулелер жауып тұр.

Уақыт қызып тұрған нервтерге сызат түсіреді,

Онда бренд қалдыру, сұмдықты жабу.

Хор:

Іштегі шаршау бітпейтін кезде бұл уақыттың жазылуы екіталай екен.

Сіз біреуді естисіз бе?

Маған бір тамшы тыныштық пен кем емес фельдшер керек.

Іштегі шаршау бітпейтін кезде бұл уақыттың жазылуы екіталай екен.

Сіз біреуді естисіз бе?

Маған бір тамшы тыныштық пен кем емес фельдшер керек.

Сондықтан сіз жылуды қалайсыз, бірақ көбінесе күз,

Әлі күнге дейін мені бір жерге апарады, навигатор бұзылған.

Мен жалғыздық режимін қайта қосамын,

Сондықтан, тым болмағанда, мен бүгін абдырап қалдым.

Мен тротуарда жүзіп келемін, қайда қарамаймын.

Иә, мен сыйлық емеспін, тағы да менің музам ренжіді.

«Үлкен бала» - бұл оның дұрыс екені анық,

Өзімді жек көруге рұқсат етіңіз.

Менің ойымда - бум, митинг, шу және айқай.

Мен оларды жинап, анықтап, жыртып, лақтырып тастай алмаймын.

Шығудың жолы бар - кіші кілтті қосып, бірдеңе жазыңыз -

Кімге маңызды емес, қайда екенін білмеймін.

Өзіңізді қайдан іздеу керектігі әлі белгісіз.

Мүмкін жаңа әндерде немесе жаңа адамдарда?

Немесе сіз бәрін алып, жібере аласыз,

Осы сұр күндердің мастығына батып.

Университеттің дәліздерінде ақылды болу керек пе

Немесе аурухана палаталарында шөп шабу керек пе?

Білесің бе, мен көптен бері музаға тәуелсізмін,

Ал түнде дәптерімді төсегімнің жанына қоймаймын.

Мен мұнда «бәрін» жазамын, содан кейін қағазды жыртамын,

Ал мен оны лас заттар сияқты қоқыс жәшігіне тастаймын.

Шексіздік - бұл жай ғана сөз, мен қорытындылаймын:

Уақыттың жазылуы екіталай екен.

Хор:

Іштегі шаршау бітпейтін кезде бұл уақыттың жазылуы екіталай екен.

Сіз біреуді естисіз бе?

Маған бір тамшы тыныштық пен кем емес фельдшер керек.

Іштегі шаршау бітпейтін кезде бұл уақыттың жазылуы екіталай екен.

Сіз біреуді естисіз бе?

Маған бір тамшы тыныштық пен кем емес фельдшер керек.