Купола - Виталий Леонов

Там где с утренней зарёй всё вокруг проснётся,

Вспоминая свой ночной беззаботный сон,

Стая белых куполов с высоты сорвётся,

И потянется к земле шлейфом батальон.

Раздавался смех ребят в синеве бездонной,

Пели сердце и душа в ритме высоты.

Но вплелись ветра беды в жизнь страны огромной,

И погнали купола на поля войны.

Мы судьбе навстречу шли по своим законам,

И в пути оставил нас навсегда покой,

Когда по горам чужим, по враждебным тропам

Мы прострелянных друзей волокли домой.

Лёг на плечи парашют синевой наколки,

Да ещё один на грудь с группой крови лёг,

Чтобы в день любой на них взгляд случайный бросив,

Память душу унесла за собой в полёт.

Таңертеңгі таңмен айналаның бәрі оянатын жерде,

Уайымсыз түн ұйқыңды еске алып,

Биіктен ақ күмбезді үйір құлайды,

Ал батальон пойыздай жерге созылады.

Түбі жоқ көкте жігіттердің күлкілері естілді,

Жүрек пен жан биігінің ырғағында ән салды.

Бірақ кең байтақ елдің өмірінде қиыншылық желдері тоғысқан,

Және олар күмбездерді соғыс далаларына айдады.

Біз тағдырға өз заңдарымыз бойынша жүрдік,

Жолда бізді мәңгі тыныштық қалдырды,

Бөтен таулардан асып, жау жолында

Атқан достарымызды үйге сүйреп апардық.

Көк тату-суреттің парашюті иықтарда жатты,

Иә, қан тобы бар кеудеге тағы бір жатқызу,

Сондықтан оларға кез келген кездейсоқ қараған күні,

Еске алу жанды өзімен бірге ұшатын.