иду одна - Диана Арбенина

Иду одна, иду одна по улицам, иду одна, от солнца жмурюсь, одиночеством полна.

Моя страна, оберегает мой покой, не нужен ей никто другой.

Навстречу мне идет герой, он очень мил, передо мной он свою шляпу уронил,

я подняла

И отдала и, улыбнувшись на прощанье, я опять вперед пошла.

И непонятные слова летели вслед, вслед, вслед, вслед.

Какие странные бывают города, мне не постичь их никогда.

Я прохожу, я оставляю за спиной трамплины крыш, что были бережны со мной.

Прекрасен мир их красотой до той поры пока они вдруг не становятся чертой.

Издалека меня приветствуют коты, они теперь хотят со мною быть на «ты»,

Я польщена и смущена, но продолжаю путешествовать по улицам одна.

И непонятные слова летят мне вслед, вслед, вслед, вслед.

И даже кажется порою, что все улицы сливаются в одну.

И я пришла в тот дом, где не было огня, мы жили в нем, но ты уже не ждал меня.

И, дверь открыв своим ключом, я поняла, что в этом доме я была твоим лучом.

И вот одна, иду одна среди людей, исключена из суеты чужих затей.

Обречена моя страна кружить со мной в кольце дорог до скрипа похоронных дрог.

И непонятные слова мне будут вслед, вслед, вслед, вслед.

Я вспоминаю этот голос, и, волнуясь, отвечаю я ему —

Иду одна, иду одна, иду одна.

Иду одна, иду одна, иду одна.

Иду одна…

Жалғыз жүремін, көшеде жалғыз жүремін, жалғыз жүремін, Күннен көзім қысылып, Жалғыздыққа толымын.

Елім тыныштығымды қорғайды, Өзгеге керегі жоқ.

Батыр маған қарай келе жатыр, ол өте сүйкімді, қалпағын алдыма түсірді,

көтердім

Мен оны қайтардым да, күлімсіреп қоштасып, қайтадан алға шықтым.

Ал түсініксіз сөздер кейін, кейін, кейін, кейін ұшты.

Қалалар қандай оғаш, мен оларды ешқашан түсінбеймін.

Мен өтемін, менімен абай болған шатырлардың батуттарын қалдырамын.

Әлем олардың сұлулығымен әдемі, олар кенеттен ерекшелікке айналғанға дейін.

Мысықтар мені алыстан қарсы алады, енді олар менімен бірге "сенде" болғысы келеді,

Мен жағымпазданып, ыңғайсызданып жүрмін, бірақ мен көшеде жалғыз жүруді жалғастырамын.

Ал түсініксіз сөздер артымнан, кейін, кейін, кейін ұшады.

Кейде тіпті барлық көшелер бір жерге біріктірілгендей көрінеді.

Ал мен от жоқ үйге келдім, біз сонда тұрдық, бірақ сен енді мені күтпедің.

Ал, есікті кілтіммен ашқанда, мен бұл үйде сенің сәулең екенімді түсіндім.

Міне, мен жалғызбын, адамдардың арасында жалғыз жүрмін, бөтен әрекеттерден аулақпын.

Менің елім менімен бірге жерлеу дросстарының сықырлаған жолдар шеңберінде айналуы керек.

Ал, түсініксіз сөздер менің соңымнан ереді, ереді, ереді, ереді.

Мен бұл дауыс есімде, мен оған жауап бердім,

Жалғыз жүремін, жалғыз жүремін, жалғыз жүремін.

Жалғыз жүремін, жалғыз жүремін, жалғыз жүремін.

жалғыз барамын...