бензол - Диана Арбенина

На бензиновых колесах времени

На бензиновых колесах времени

В радужку переливаюсь радугой

Я ломаю грусть и сожаления

Выгрызаю, перепонки падали.

Путь иначе невозможен — сложно

Все как есть, уже не будет детства —

Вседозволенного, босоногого.

Яблочного воровства соседского.

Только сны меня манят истомою,

Все получит узнаванье нежное.

Лед к щекам — под сердцем спит искомое,

Перепачканное, безмятежное.

И я плечи, полагая крыльями,

Распускаю и без тела тяжести

Поднимаюсь и парю над спящею,

Над собою, над вчерашнею.

Припев:

Не догнать самого себя.

И зимой не родиться уже.

Но, сколько живу, буду перегонять,

Плясать, кувыркаться на остром ноже.

Отец, не сердись!

Мама, прости!

Я самый счастливый, живущий на свете,

Спасибо!

Спасибо!

И сиренью цепенеют сумерки,

И крадутся тайны зачаровано.

И я жду нетерпеливо сильного,

Черноглазого, светлоголового.

И боюсь, что сердце остановиться,

Напоследок обламает ребра мне.

Я уже по-стариковски шаркаю,

Осторожничаю от весны к весне.

Только чую — прыть не обмануть.

Только чую, что не одурачить мне

Свою душу, не сварить на медленном

Для бульонов и для постных каш огне.

Я мгновенно обдираю датчики,

Чтобы пульс не стал добычей тех, кто рад

Уложить меня в кровать дубовую

И на веки мне насыпать виноград.

Что за шалость — ползать, если суждено

В такой шаг шагать, чтобы платья рвали швы?

Что за роскошь свою силу смачно красть,

И топить ее в снегах, где все мертвы?

Кто придумал после каяться стихом —

Отбивную жарить из души.

Кто мне жить спокойно не дает?

Кто плюет мне в ухо: ты пиши, пиши!

Уақыттың жанармай дөңгелектерінде

Уақыттың жанармай дөңгелектерінде

Ириске мен кемпірқосақпен жарқырамын

Мен қайғы мен өкінішті сындырамын

Мен кемірдім, мембраналар құлап кетті.

Басқаша жол мүмкін емес - қиын

Бәрі бұрынғыдай, енді балалық шақ болмайды -

Рұқсат беруші, жалаң аяқ.

Көршінің алма ұрлығы.

Тек армандар мені мұңмен шақырады,

Барлығы жұмсақ мойындауға ие болады.

Бетке мұз - жүректің астында қалаған ұйқы,

Лас, тыныш.

Ал мен иықтар, сенетін қанаттар,

Мен гравитациясыз еримін

Мен ұйықтап жатқанның үстінен көтерілемін және көтерілемін,

Өз басымнан, кешегіден.

Хор:

Өзіңізді қуып жетпеңіз.

Ал қыста туылмау керек.

Бірақ мен өмір сүргенше, мен тазартамын,

Би билеу, өткір пышақпен сальто жасау.

Әке, ашуланба!

Анашым, кешіріңіз!

Мен әлемдегі ең бақытты адаммын,

Рақмет сізге!

Рақмет сізге!

Ал сирень ымырт қатады,

Ал құпиялар сиқырлы.

Ал мен мықтыны тағатсыздана күтемін,

Қара көзді, ақжарқын.

Ал жүрегім тоқтап қала ма деп қорқамын

Ақырында қабырғаларымды сындырды.

Мен қазірдің өзінде қарт адамдай араласып жатырмын,

Мен көктемнен көктемге дейін сақ боламын.

Мен жылдамдықты алдауға болмайтынын сезінемін.

Мен өзімді алдай алмайтынымды ғана сеземін

Жан-дүниең, баяу тамақ пісірме

Сорпалар үшін және майсыз дәнді дақылдар үшін.

Мен сенсорларды бірден шешіп тастаймын,

Импульс қуанғандардың олжасына айналмас үшін

Мені емен төсекке жатқыз

Ал менің қабағыма жүзім құйыңыз.

Не деген еркелік – керек болса жорғалау

Көйлектер тігістерін жыртатындай қадаммен жүру үшін бе?

Күшіңді ұрлау қандай сән-салтанат,

Оны бәрі өлген қарға батырып жібересіз бе?

Тәубе аятынан кейін кім ойлап тапты -

Жаннан котлеттерді қуырыңыз.

Кім маған тыныш өмір сүруге мүмкіндік бермейді?

Құлағыма кім түкіреді: сен жазасың, жаз!