Гробы - Ночные грузчики

Не помню себя ребенком, пока не услышал стихи

И сразу за ними ломка о поисках светлой тоски

Найти свои первые строки, блуждая чужими дворами

Каналы, улицы, стройки, мне сладко и жутко шептали

Что должен забыть свой адрес, что должен забыть свое имя

Чтобы вырасти обезьяной, страдающей шизофренией

Разрушить привычный порядок, устроить бессмысленный бунт

Говорить лишь бросая перчатку, и что слова меня же убьют

Вся жизнь, как попытка сбежать за пределы личности

Высказать что-то между пьяным воем бомжа и вмещающим мудрость земли афоризмом

Я существо без возраста и пола, стою у своей могильной плиты

Пытаясь вспомнить первое слово, чтобы опять этот путь пройти

Мое жилье, как прихожая

Время — застывший зной

Знакомы все лица прохожих

Для близких смутно чужой

Мое жилье, как прихожая

Время — застывший зной

Сбрасываю свою кожу

Грань между миром и мной

Я мечтал быть поэтом, и мне казалось им был,

Но стихи не с буквами клетки, а с кишками гробы

Однажды я проснулся на кладбище, где на каждом надгробии надпись

Так красиво и так страшно с именем моим рифмовалась

Я закричал: «Боже, разучи меня видеть как

Все вокруг на что-то похоже, на что-то будто бы намекает,

Но Бог смолчал, он не говорит с поэтом, он говорит поэтом

Теперь я ни жив, ни мертв, странный гибрид субъекта с объектом

Если женщина что-то между ангелом и чертом,

А мужчина между зверем и богом

То поэт между мужчиной и женщиной что-то,

А потому обречен быть одиноким

Так что сделайте мне одолжение, не называйте ни мужчиной, ни женщиной

Я небо трахаю чернильным стержнем, и стихами от него беременею

Все жёны мои — вдовы

Все дети мои — сироты

Близкие мои, кто вы?

Сердце мое, чье ты?

Все жёны мои — вдовы

Все дети мои — сироты

Строки мои, от кого вы?

Совесть моя, о чем ты?

Өлең естімейінше бала кезім есімде жоқ

Олардан кейін бірден жеңіл сағынышты іздеу туралы үзіліс

Басқа адамдардың аулаларын аралап жүріп, алғашқы сызықтарыңызды табыңыз

Каналдар, көшелер, құрылыс алаңдары, олар маған тәтті және қорқынышты сыбырлады

Менің мекен-жайымды ұмытуым керек, атымды ұмытуым керек

Шизофрениялық маймыл болып өсу

Кәдімгі тәртіпті бұзыңыз, мағынасыз тәртіпсіздік ұйымдастырыңыз

Қолғапты лақтырып сөйлеу, және бұл сөздер мені өлтіреді

Бүкіл өмір тұлғаның шегінен шығу әрекеті сияқты

Бомсаның мас айқайы мен жердің даналығын қамтитын афоризмнің арасындағы нәрсені білдіру

Мен құлпытасымның басында тұрған жасы да, жынысы да жоқ жанмын

Осы жолмен жүру үшін бірінші сөзді қайтадан есте сақтауға тырысу

Менің үйім дәліз сияқты

Уақыт қатқан ыстық

Өтіп бара жатқан адамдардың жүздері таныс

Жақын адамдар үшін

Менің үйім дәліз сияқты

Уақыт қатқан ыстық

Терімді төгу

Дүние мен мен арасындағы шекара

Мен ақын болуды армандадым, маған ақын болуды армандадым.

Бірақ өлеңдер тордың әріптерімен емес, табыттың ішегімен жазылған

Бір күні мен зиратта ояндым, онда әр құлпытастың үстінде жазу бар

Менің есіміммен соншалықты әдемі және қорқынышты

Мен айқайладым: «Құдайым, қалай көретінімді үйрет

Айналаның бәрі бір нәрсеге ұқсайды, бір нәрсені меңзеп тұрғандай,

Бірақ Құдай үндемеді, ақынмен сөйлеспейді, ақынмен сөйлеседі

Енді мен тірі де, өлі де емеспін, субъект пен объектінің біртүрлі будандары

Әйел періште мен шайтанның арасында болса,

Ал адам хайуан мен Құдайдың арасында

Ер мен әйелдің арасындағы ақын бір нәрсе,

Сондықтан да жалғыздыққа бейім

Сондықтан маған жақсылық жасаңыз, мені еркек немесе әйел демаңыз

Аспанды сия таяқшамен былғап, одан өлеңдер жүктімін

Менің әйелдерімнің бәрі жесір

Балаларымның барлығы жетім

Менің жақындарым, сіз кімсіз?

Жүрегім, сен кімдікісің?

Менің әйелдерімнің бәрі жесір

Балаларымның барлығы жетім

Жолдарым, сен кімненсің?

Ар-ұжданым, не айтып тұрсың?