Est ce ainsi que les hommes vivent ? - Yves Montand

Tout est affaire de décor, changer de lit, changer de corps

À quoi bon puisque c’est encore moi qui moi-même me trahis?

Moi qui me traîne et m'éparpille et mon ombre se déshabille

Dans les bras semblables des filles où j’ai cru trouver un pays.

Coeur léger, coeur changeant, coeur lourd

Le temps de rêver est bien court

Que faut-il faire de mes jours?

Que faut-il faire de mes nuits?

Je n’avais amour ni demeure, nulle part où je vive ou meure

Je passais comme la rumeur, je m’endormais comme le bruit.

C'était un temps déraisonnable, on avait mis les morts à table

On faisait des châteaux de sable, on prenait les loups pour des chiens

Tout changeait de pôle et d'épaule, la pièce était-elle ou non drôle?

Moi si j’y tenais mal mon rôle, c'était de n’y comprendre rien.

Est-ce ainsi que les hommes vivent?

Et leurs baisers au loin les suivent

Dans le quartier Hohenzollern, entre la Sarre et les casernes

Comme les fleurs de la luzerne fleurissaient les seins de Lola

Elle avait un coeur d’hirondelle sur le canapé du bordel

Je venais m’allonger près d’elle, dans les hoquets du pianola.

Le ciel était gris de nuages, il y volait des oies sauvages

Qui criaient la mort au passage, au-dessus des maisons des quais

Je les voyais par la fenêtre, leur chant triste entrait dans mon être

Et je croyais y reconnaître du Rainer Maria Rilke.

Est-ce ainsi que les hommes vivent?

Et leurs baisers au loin les suivent.

Elle était brune elle était blanche

Ses cheveux tombaient sur ses hanches

Et la semaine et le dimanche, elle ouvrait à tous ses bras nus

Elle avait des yeux de faïence, elle travaillait avec vaillance

Pour un artilleur de Mayence qui n’en est jamais revenu.

Il est d’autres soldats en ville et la nuit montent les civils

Remets du rimmel à tes cils, Lola qui t’en iras bientôt

Encore un verre de liqueur, ce fut en avril à cinq heures

Au petit jour que dans ton coeur, un dragon plongea son couteau

Est-ce ainsi que les hommes vivent?

Et leurs baisers au loin les suivent.

Мұның бәрі декор, төсек ауыстыру, денені өзгерту

Қайтадан өзім сатқындық жасаған соң не керек?

Мені сүйреп, шашатын мен, көлеңкем шешіндіріп жатыр

Ел таптым деп ойлаған қыздардың ұқсас құшағында.

Жеңіл жүрек, өзгеретін жүрек, ауыр жүрек

Армандау уақыты өте қысқа

Мен күндеріммен не істеймін?

Түндерімді не істеуім керек?

Менің махаббатым да, үйім де, өмір сүретін немесе өлетін жерім де болмады

Өлеңдей өттім, Шу боп ұйықтап қалдым.

Ақылға сыймайтын уақыт еді, өлгендерді дастарханға қойғанбыз

Құмнан сарайлар жасадық, Қасқырды ит деп қателестік

Барлығы иығы мен иығына ауысты, пьеса күлкілі болды ма, жоқ па?

Мен, егер мен онда өз рөлімді көрмесем, бұл туралы ештеңе түсінбеу болды.

Ер адамдар осылай өмір сүре ме?

Ал олардың сүйіспеншіліктері олардың соңынан ереді

Гогенцоллерн ауданында, Саар мен казарманың арасында

Лоланың кеудесін жоңышқа гүлдері жайқалғандай

Жезөкшелер үйіндегі диванда оның жүрегі жұтып қойды

Мен келіп, оның қасына жатып, фортепианоға дем беріп едім.

Аспан сұрғылт бұлт, жабайы қаздар ұшты

Өлемін деп айқайлағандар, Айналалар үйлерінің үстінде

Мен оларды терезеден көрдім, олардың мұңды әні менің болмысыма енді

Мен одан Райнер Мария Рилкені танимын деп ойладым.

Ер адамдар осылай өмір сүре ме?

Ал олардың сүйіспеншіліктері олардың соңынан ереді.

Ол қоңыр, ол ақ түсті

Шашы беліне түсіп кетті

Жұмыс күндері мен жексенбі күндері ол бәріне жалаңаш құшағын ашты

Оның көзі топырақты, ерен еңбек етті

Ешқашан қайтып келмеген Майнцтық зеңбірекші үшін.

Қалада басқа сарбаздар бар, ал түнде бейбіт тұрғындар мінеді

Кірпігіңе әйнек сал, Лола тез кетесің

Тағы бір стақан ликер, сәуірдің бесі болатын

Таң атқанда жүрегіңе айдаһар пышағын сұғып алды

Ер адамдар осылай өмір сүре ме?

Ал олардың сүйіспеншіліктері олардың соңынан ереді.