Стерх - Алиса

Где разорвана связь между солнцем и птицей

рукой обезьяны,

Где рассыпаны звезды, земляника да кости

по полянам,

Где туманы, как ил, проповедуют мхам

откровения дна,

Где хула, как молитва,

там иду я.

Где деревья вплетаются в летопись слов

отголоском начала,

Где лесной часослов зашифрован

устами пожаров,

Где большая дорога, черная ночь

да лихие дела,

Где блестят за иконой ножи,

там иду я.

Где рассветы купаются в колодцах дворов

да в простуженных лужах,

Где в грязи обручилась с весенним дождем

стужа.

Где глоток, как награда за прожитый день

ночью без сна,

Где пропиты кресты,

там иду я.

Где надежда на солнце таится

в дремучих напевах,

Где по молниям-спицам танцует

гроза-королева,

Где луна присосалась к душе,

словно пьявка-змея,

Где пускают по кругу любовь,

там иду я.

Где восток напоил молоком кобылиц

кочевника-ветра,

Где по дорогам в острог по этапу ползут

километры,

Где в слезах по колено да по горло в крови

остывает земля,

Где распятие под сапогом,

там иду я.

Где молчанье подобно топоту табуна,

а под копытами воля,

Где закат высекает позолоченный мост

между небом и болью,

Где пророки беспечны и легковерны,

как зеркала,

Где сортир почитают за храм,

там иду я.

Я поднимаю глаза, я смотрю на верх.

Моя песня — раненый стерх.

Я поднимаю глаза…

Күн мен құстың байланысы үзілген жерде

маймыл қолы,

Жұлдыздар шашылған жерде, құлпынай мен сүйектер

өрістер бойынша,

Тұмандар, лай сияқты, мүкті уағыздайтын жерде

төменгі ашулар,

Намаз сияқты күпірлік қайда,

сонда мен барамын.

Ағаштардың сөз шежіресіне тоқылған жері

бастау жаңғырығы

Орман сағат кітабы қай жерде шифрланған

от аузынан,

Үлкен жол қайда, қара түн

иә таңқаларлық нәрселер

Белгішенің артында пышақтар жарқыраған жерде,

сонда мен барамын.

Аулалардың құдықтарында таң атқан жерде

иә суық шалшықтарда,

Көктемгі жаңбырға лайда құда түсті

суық.

Қайдағы бір жұтым, Күннің сауабы деп

түнде ұйқысыз,

Кресттер суланған жерде

сонда мен барамын.

Үміттің күнде жатқан жері

тығыз әуендерде,

Қайда ол найзағай ұштарында билейді

найзағай ханшайымы,

Айдың жанға жабысқан жері,

сүлік жылан сияқты,

Шеңберде махаббатқа рұқсат етілген жерде,

сонда мен барамын.

Шығыстың бие сүтін ішетін жері

жел көшпенді,

Түрмеге баратын жолдарда олар сахнада жүгіреді

километр,

Көз жасы тізеге дейін, тамағына дейін қанға толы

жер салқындайды

Аяқ астындағы крест қайда

сонда мен барамын.

Тыныштық табынның дауысындай,

және тұяқ астында болады,

Күн батқан жерде алтын жалатылған көпір ойылады

аспан мен ауырсыну арасында

Пайғамбарлар немқұрайлы және сенгіш болған жерде,

айналар сияқты

Дәретхана ғибадатхана үшін құрметтелетін жерде,

сонда мен барамын.

Мен көзімді көтеремін, жоғары қараймын.

Менің әнім – жаралы Сібір тырнасы.

Мен көзімді көтеремін...