The Cainian Chronicle Part III & IV: Disciplines Of Caine/Zillah And The Crone - Ancient

My wrathful cries of anguish

Filled that dismal night

I tore at my flesh and drank my crimson tears

When I glanced up Appearing in a myriad of stars

The illustrious archangel Gabriel shimmered

Like the moon in my eyes

Bringing mercy even to the damned

But why?

Why?

He spoke of a path

The path of Golconda

From which my children could once again

Inhabit the light

Without another word, he disappeared

And I conceived

I had awakened at last

Then the bright-eyed demoness

Taught me how to hide from the eyes

Of those who dare to hunt us How to command obedience

And demand respect

Soon I found myself attaining (yet) greater powers

I could alter forms, control all beasts and perceive

Beyond sight

Eventually I had to abandon Lilith

And flee from the barren lands of Nod

Set out to procreate my progeny

Caine’s children shall inherit the night

(Part IV: zillah and the crone)

Of all my children, none so beloved

My sweet Zillah, none so desired

Her tender skin, her blood so saccharine

I was mesmerized by her enchanting eyes

But she would turn from me, she had no love to me Nothing I’d provide could keep her satisfied

So I took to roam the wilderness alone

Amid the whispering trees, a wrinkled crone I did see

Crone: 'My spell can make thee win her heart

Drink of my blood then we’ll start'

Caine: 'Her (foul) blood I drank for many nights

And Zillah indeed became my wife'

Crone: 'The elixir hast bound thee

My serving thrall thou always be'

Caine: 'But after a year (and a day) her grasp (on me) had gone

With a stake through the heart, I left her to the dawn'

Менің ашулы ренішім

Сол қайғылы түнді толтырды

Етімді жыртып, қызыл көз жасымды іштім

Мен жұлдыздарда пайда болған кезде

Атақты бас періште Жәбірейіл жарқырап тұрды

Менің көзімдегі ай сияқты

Қарғыс атқандарға да мейірім сыйлау

Бірақ неге?

Неліктен?

Ол жол туралы айтты

 Голконда жолы

Менің балаларым тағы бір рет жасай алады

Жарықты мекендеңіз

Басқа сөз айтпастан ол жоғалып кетті

Мен болдым

Мен соңғысынан ояндым

Сосын көзі ашық жын

Маған көзден жасуды үйретті

Бізді аулауға батыл              Қалай  мойынсұнуға  бұйр          

Және құрметті талап етіңіз

Көп ұзамай мен өзімді қол жеткіздім (әлі) үлкен күштерді таптым

Пішіндерді өзгертіп, барлық аңдарды басқарып, қабылдай алатынмын

Көрінбейтін

Ақырында Лилиттен бас тартуға тура келді

Нодтың тақыр жерлерінен қашыңыз

Ұрпағымды ұрпаққа  боламын

Кейннің балалары түнді мұра етеді

(IV бөлім: зилла мен тақия)

Менің барлық балаларымның ешқайсысы соншалықты сүйікті емес

Менің тәтті Зиллахым, бұлай қалаған жоқ

Оның нәзік терісі, қаны сахаринді

Мен оның сиқырлы көздеріне таң қалдым

Бірақ ол менен бет бұрар еді, оның маған деген махаббаты болмады Мен беретін ештеңе оны қанағаттандыра алмады

Сондықтан мен шөл даланы жалғыз жүрдім

Сыбырлаған ағаштардың арасынан мен мыжылған кронды көрдім

Крон: «Менің заклинантым оның жүрегін жаулап алады

Менің қанымды ішіңіз, сосын бастаймыз»

Кейн: «Оның (лас) қанын талай түндер ішіп жүрдім

Зиллаһ шынымен менің әйелім болды»

Крон: «Эликсир сені байлады

Менің қызметшім сен әрқашан бол»

Кейн: 'Бірақ бір жыл                  ол (мен  ұстауы  жүріп білді.

Жүрекке қадалып, мен оны таңға қалдырдым'