Meteorites - Voices From The Fuselage

the science, the left hand — the cynic of my soul

a safe grip, a smooth path — the ground on which, i roam.

the right hand, a splendour — am i a man of god?

segregated from the hopeless common thought.

we venture through nature, oblivion and awe.

drowning in the fear that we can’t escape this shore.

if we can’t live together then we will die alone.

separated from our only form of hope.

i wake unscathed and breathing.

my whereabouts unknown.

you bore such misery.

then you gave it all to me.

what is your next bequest?

your vision’s off, your misled delusions.

(why am i not surprised)

and soon you’ll see we’re not the enemy.

lavish in these words you may not understand.

who could’ve predicted that this would be our bitter end.

miracle occurred — the chance is sickly thin,

between the bruises and contusions that rest on our skin.

we cleared the ocean deep, thrown downward from the sky,

but the sensation of a pull encourages the 'why?'.

the walls are ripped apart, the fumes have met the flames,

and the resistance of the flooding wind keeps them at bay.

i hear caucophany a clamour of a fear,

a fear that wracks somebody’s every nerve beyond a tear.

the turbulence is fierce, as it exacerbates,

and i begin to witness everything about my fate.

as all my senses fade, despite my own protest,

the tunnel vision in the corner of my eye defects.

my fingertips are numb.

i cannot hear the blight,

and with this atrophy is blinding absence of light.

have i lost you in a world of danger?

have you forgotten me?

am i a stranger in a strange land calling for a reason?

longing, forgiven — taking my last stand.

your vision’s off, your misled delusions.

(why am i not surprised)

and soon you’ll see we’re not the enemy.

break my fall, or risk it all.

i can see your ulterior motives,

breaking down the walls.

i can see the goodness feed you,

as the darkness envelops me.

i have no way of changing this trajectory

ғылым, сол қол — менің жанымның кины

 қауіпсіз ұстау,  тегіс жол —  мен  жүрген жер.

оң қол, салтанат — мен құдайдың адамымын ба?

үмітсіз ортақ ойдан бөлінген.

Біз табиғат, ұмыту және үрей арқылы әрекет етеміз.

біз бұл жағадан қашып құтыла алмаймыз деген қорқынышқа батып бара жатырмыз.

бірге өмір сүре алмасақ, жалғыз өлеміз.

үмітіміздің жалғыз түрінен бөлінген.

Мен ауырмай, тыныс алып оянамын.

менің тұрған жерім белгісіз.

сен сондай азапты көтердің.

сосын бәрін маған бердің.

келесі өсиетіңіз қандай?

сіздің көзқарасыңыз өшіп қалды, адасушылықтарыңыз.

(неге мен  таң қалмаймын)

және көп ұзамай сіз біздің жау емес екенімізді көресіз.

бұл сөздерді түсінбеуіңіз мүмкін.

Бұл біздің ақырзаманымыз болатынын кім болжаған.

ғажайып орын алды — мүмкін жаман болды,

терімізде жатқан көгерулер мен контузиялар арасында.

Біз мұхитты тереңнен тазарттық, аспаннан төмен лақтырдық,

бірақ тартылу сезімі «неге?» деген сұраққа итермелейді.

қабырғалар жыртылды, түтіндер жалынмен кездесті,

Су тасқыны желінің қарсылығы оларды шығанақта сақтайды.

Мен каукофониядан қорқыныштың шуын естимін,

Біреудің бәріне көз жасынан асып кететін қорқыныш.

турбуленттілік қатты, ол күшейе түседі,

мен тағдырыма қатысты барлығына куә бола бастадым.

Менің қарсылығыма қарамастан, менің барлық сезімдерім сөніп бара жатқанда,

көздің  бұрышындағы  туннельді көру  кемшіліктері.

 саусақтардың ұшы ұйып қалды.

Мен жаманды ести алмаймын,

және бұл атрофиямен жарықтың соқыр жоқтығы болады.

Мен сені қауіп әлемінде жоғалтып алдым ба?

мені ұмыттың ба?

Мен бөтен елде себеп іздеп жатқан бейтаныс адаммын ба?

сағыныш, кешірілген — менің  соңғы ұстанымымды.

сіздің көзқарасыңыз өшіп қалды, адасушылықтарыңыз.

(неге мен  таң қалмаймын)

және көп ұзамай сіз біздің жау емес екенімізді көресіз.

Менің құлауымды бұзыңыз немесе бәріне қауіпті      болыңыз.

Мен сенің арам ниетіңді көремін,

қабырғаларды бұзу.

Мен жақсылықтың сені тамақтандыратынын көремін,

мені қараңғылық орап алғандықтан.

Бұл траекторияны өзгертуге мүмкіндігім жоқ